[ Pobierz całość w formacie PDF ]
BRONWYN WILLIAMS
BIAŁA
SZAMANKA
Słowo od autora
Trzydzieści sześć lat przed dotarciem statku „Mayflower"
do Massachusetts i dwadzieścia trzy lata przed zasiedleniem
Jamestown grupa angielskich odkrywców wylądowała na
wybrzeżu dzisiejszej Północnej Karoliny, by w imieniu Kró
lowej Korony Brytyjskiej objąć tę ziemię w posiadanie.
Trzy lata później, w roku 1587, dziewięćdziesięciu męż
czyzn, siedemnaście niewiast i dziewięcioro dzieci osiedliło
się na pobliskiej wyspie Roanoke, gdzie założyli pierwszą
angielską kolonię w Ameryce. Tam też przyszło na świat
dwoje pierwszych na kontynencie amerykańskim dzieci, po
chodzących z angielskich rodziców.
Gdy w trzy lata później gubernator John White wrócił na
Roanoke z krótkiego pobytu w Anglii, gdzie podążył, by
uzupełnić swe zapasy, odkrył, że osada zniknęła, a jedynym
śladem po jej mieszkańcach było wyryte przy wejściu do
wioski słowo CROATOAN.
Jeszcze przed wyjazdem gubernator umówił się z osadni
kami, że jeśli zmuszeni będą opuścić wyspę, zostawią mu
wiadomość. Nic nie wskazywało na to, że porzucili swe do
my w popłochu, można więc było próbować odnaleźć tę gar
stkę Anglików na amerykańskiej ziemi.
Jednakże szereg niefortunnych zdarzeń sprawił, że John
White nie mógł udać się na pobliską wyspę Croatoan, leżącą
między dzisiejszymi wyspami Hatteras i Ocracoke.
Zaś blisko sto lat później John Lawson, ówczesny naczel
ny mierniczy i geodeta Północnej Karoliny, doniósł, iż India
nie z plemienia Hatorasków utrzymują, jakoby niektórzy
spośród ich przodków należeli do rasy białej i umieli „mówić
z książek". Pogłoskę tę potwierdzały szare, europejskie oczy,
występujące wśród niektórych członków tego szczepu, oraz
to, że - jak głosił Lawson - „niezwykle cenią sobie oni an
gielskie koligacje i chętnie goszczą u siebie Anglików".
Prolog
Croatoan, rok 1667
Na wschodzie, gdzie Wielka Woda łączy się z brzegiem,
siedział samotnie na wysokiej wydmie młody wojownik
o imieniu Kinnahauk. Jego złociste oczy utkwione były
w strumieniu czasu, który tylko on widział i mógł oglądać.
Słońce wkraczało do swego wielkiego domu, a on przywo
ływał duchy, które miały mu dać wizję wieku męskiego. Nie
bawem nad szumiącymi wodami dwóch wielkich rzek, zbie
gających się w tym właśnie miejscu, pojawić się miała wie
czorna gwiazda.
Noc niosła ze sobą ciemność i lęk. Kinnahauk wiedział,
iż jest to pora duchów. Starzec Wiatr krążył wśród wysokich
traw, a ich suchy szelest sprawiał, że Indianin podążał myślą
do pradawnych kości przodków, spoczywających od lat
w Quiozon. Był silny jak na swój młody wiek, dobrze zbu
dowany, lecz najsilniejszy nawet wojownik nie powstrzyma
ani duchów, ani czasu - owej odwiecznej wędrówki słońca
i księżyca. Dlatego Kinnahauk z obawą, uniżeniem i pokorą
czekał na swoją wizję. By zaś zadowolić Kishalamaquona,
Wielkiego Ducha, który mówi, milcząc, śpiewał długo w cie-
mnościach, a jego młodzieńczy głos wznosił się i opadał
w monotonnym zawodzeniu.
Śpiewał przez całą noc, ochrypł, lecz ani na chwilę nie
umilkł. Dopiero gdy trzeciego dnia po wschodniej stronie
nieba pojawiło się palące słońce, Starzec Wiatr jeszcze raz
westchnął, a jego oddech wzbił się w oddali niczym dym nad
Wielką Wodą i poszybował tam, gdzie czekał Kinnahauk.
Złociste oczy młodzieńca rozszerzyły się z zachwytu
i przerażenia. Zmrużył źrenice, a wtedy z szarych mgieł nad
wodą wyprysnęły nagle potężne jęzory ognia i rozległ się
grzmiący głos Kishalamaquona:
- Kinnahauku, synu Paquiwoka, wnuku Wahkonda, po
tomku mężnego Mantea, wysłuchaj mych słów. Oto z krainy
leżącej
za Wielką Wodą
przybędzie do ciebie biała bernikla,
twoja
oquio.
Poznasz ją po ognistym znaku na czole, a potem
połączysz się z nią i wlejesz w jej łono swe nasienie. A oto
z was dwojga narodzi się q
uasis,
który poprowadzi twój lud
drogą ku zachodzącemu słońcu. Tak powiedziałem - i tak
niechaj się stanie.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki

Search