Gita-mahatmya
Śrila Vyasadev

Parvati rzekła do Pana Śivy: "Mój drogi mężu, ty znasz wszelkie transcendentalne prawdy. Dzięki twojej łasce dowiedziałam się o chwałach Pana Kryszny, Najwyższej Osoby Boga. Teraz łaskawie opowiedz mi o chwałach Bhagavad-gity wypowiedzianej przez Pana Krysznę, albowiem wiem, że słuchanie tych tematów zwiększa oddanie dla Niego."

Pan Śiva odpowiedział: "Ta osoba, której ciało ma kolor ciemnej burzowej chmury, którego nosicielem jest Garuda, król ptaków, i który leży na Ananta Sesy, wężu o tysiącach głów, tego Pana Visnu lub Krysznę , którego chwały nie mają końca, zawsze wielbię."

Następnie Śiva opisał, jak Pan Kryszna kontroluje wszystko, jednocześnie pozostając z dala, oraz w jaki sposób Jego wielbiciele, dzięki pamiętaniu boskich czynów Kryszny, uwalniają się z cyklu powtarzających się narodzin i śmierci, osiągając Jego wieczną naturę wolni od dualizmu.

Daleko więcej Pan Śiva opisał w jaki sposób Pan Visnu spoczywa na oceanie mleka i obserwuje cudowne działania swych energii.

Pewnego razu Laksmidevi, bogini fortuny, zapytała Pan Visnu: "O mój Panie, przyczyno stworzenia, utrzymania i destrukcji materialnych wszechświatów. Proszę opowiedz mi o działaniu Twych cudownych energii, które przyciągają nawet Twoją atrakcję."

Wtedy Pan Visnu odpowiedział jej, że jedynie osoba o oczyszczonej inteligencji jest skłonną służyć Mu i może dzięki tej służbie poznać i zrozumieć Jego energie. Taka osoba uczy się jak stać się wolną od zniewolenia narodzin i śmierci oraz osiąga boską naturę.

Taka transcendentalna wiedza wyjaśniona jest w pełni w Bhagavad-gicie.

Później Laksmi spytała: "Mój Panie, jeżeli Ty sam jesteś zdumiony działaniem Twych energii, jak możliwym jest by Bhagavad-gita mogła opisać te nieskończone energie oraz drogę pokonania ich?"

Pan Visnu odpowiedział: "Zamanifestowałem się w formie Bhagavad-gity: pięć pierwszych rozdziałów jest mymi pięcioma głowami, następne dziesięć to me ramiona, rozdział szesnasty jest mym żołądkiem, zaś ostatnie dwa rozdziały są mymi lotosowymi stopami.

Ta Bhagavad-gita jest niszczycielem wszelkich grzechów, a inteligentna osoba, która recytuje codziennie jeden jej rozdział, werset, jego połowę, albo nawet jedną linijkę, osiągnie tą samą pozycję, co Suśarma."

Pan Visnu rozpoczął recytację chwał pierwszego rozdziału Bhagavad-gity.

Suśarma, chociaż urodzony w rodzinie bramińskiej, był grzesznym i nikczemnym człowiekiem pozbawionym pobożności. Jego szczególnym upodobaniem było krzywdzenie innych. Dla swego utrzymania sprzedawał, pozszywane z uzbieranych liści, kubki i talerze. Pewnego dnia Suśarma wszedł, w celu nazbierania liści, do ogrodu pewnego mędrca. Tam podpełznął do niego wąż i śmiertelnie ukąsił bramina. Suśarma z powodu swoich grzechów, umieszczany był w wielu rodzajach piekieł i długi czas cierpiał.

Potem otrzymał ciało byka. Jako taki kupiony został przez kulawego człowieka i przez wiele lat musiał przenosić ciężkie ładunki. Pewnego dnia został obciążony tak wielkim ładunkiem, że upadł nieprzytomny. Przypadkowi świadkowie tego zdarzenia, poczuli współczucie dla zwierzęcia i obdarzyli je rezultatami swoich pobożnych uczynków. Znajdująca się obok prostytutka powątpiewała, czy kiedykolwiek uczyniła cokolwiek dobrego, lecz widząc, że inni ofiarowują bykowi rezultaty swych dobrych uczynków, także to uczyniła.

Po śmierci byk znalazł się w siedzibie Yamaraja, boga śmierci. Yamaraja poinformował zwierzę: "Teraz uwolniony zostałeś od wszystkich swoich poprzednich grzesznych czynów, dzięki prostytutce, która oddała ci owoce swych dobrych czynów."

W swym następnym życiu Suśarma ponownie otrzymał narodziny w ciele wzniosłego bramina, lecz tym razem mógł pamiętać swoje poprzednie wcielenia. Zdecydował się odnaleźć prostytutkę, która umożliwiła mu wydostanie się z piekła. Gdy ją znalazł, zapytał jakie pobożne akty spełniała.

Kobieta odpowiedziała, że jej papuga codziennie recytowała wersety, co całkowicie oczyściło serce prostytutki. Następnie papuga opowiedziała im o recytacji. W swoim poprzednim życiu ptak był uczonym, lecz dumnym i zazdrosnym braminem, który obrażał inne uczone osoby. Dlatego teraz otrzymał ciało papugi.

Jednak jako taki, bramin często słyszał pewnych mędrców recytujących pierwszy rozdział Bhagavad-gity i sam zaczął go również recytować. W ten sposób stał się oczyszczonym ptakiem. Po sprzedaniu papugi prostytutce, ptak kontynuował swe recytacje i dzięki temu kobieta mogła otrzymać pobożne zasługi.

Suśarma stał się w końcu całkowicie czystym i w krótkim czasie osiągnął najwyższe przeznaczenie, Vaikunthę.

Pan Visnu kontynuował gloryfikację Bhagavad-gity, zwracając się do Laksmi: "Proszę słuchaj uważnie, o Laksmi, gdy opowiem chwały drugiego rozdziału Bhagavad-gity."

Pewnego razu uczony bramin o imieniu Devaśarma zadowolił półbogów. Jednakże pozostawał nieszczęśliwym, ponieważ pragnął poznać Absolutną Prawdę. Z powodu swego silnego pragnienia tej wiedzy, Devaśarma rozmawiał z wieloma mędrcami i pełnił dla nich służbę.

Pewnego dnia spotkał medytującego yogina, spokojnego i wolnego od pragnień. Yogin, posiadający kompletną wiedzę o Najwyższej Osobie Boga poradził Devaśarmie, by spotkał się z Mitravanem, pasterzem kóz w Asau-pura i przyjął od niego instrukcje dotyczące nauki o realizacji Boga.

Usłyszawszy to Devaśarma ofiarował pełne szacunku pokłony yoginowi i odszedł na poszukiwania Mitravana. Kiedy przybył do Asau-pura, odnalazł Mitravana w pięknym lesie obok małej rzeczki, siedzącego na skałach. Mitravan zdawał się być spokojnym, a jego kozy przemieszczały się tu i tam bez obaw. Niektóre z nich siedziały nawet obok tygrysów i innych okrutnych zwierząt. Devaśarma również stał się spokojnym i zbliżył się do Mitravana, aby dociekać o oddaniu dla Pana Kryszny.

Mitravan opowiedział następującą historię: "Mój drogi Devaśarmo, pewnego razu, gdy byłem w tym lesie pasąc kozy nad brzegiem tej oto rzeczki, zaatakował tygrys. Wszystkie kozy uciekły i ja wraz z nimi. Z oddali widziałem kozę ściganą przez tygrysa. Lecz nagle zaszła dziwna i cudowna zmiana – tygrys stracił swój gniew i nie zamierzał dłużej pożreć zwierzęcia.

Mitravan opisał, że zarówno tygrys, jak i koza zdziwieni byli nagłym spokojem i zbliżyli się do niego, pytając co się stało.

Mitravan z kolei zwrócił się do małpy, zaś ta opowiedziała mu historię Sukamy, uczonego mędrca, który zadowolił niegdyś innego mędrca karmiąc go obficie i przemawiając słodkimi słowy. Zadowolony mędrzec dał Sukamie zapisany na kamieniu drugi rozdział Bhagavad-gity oraz udzielił mu instrukcji, by recytował ten rozdział codziennie, a następnie odszedł.

Ponieważ Sukama podążał za instrukcją mędrca, więc szybko osiągnął całkowitą wiedzę o Panu Krysznie. Dzięki swoim pełnym oddania wyrzeczeniom, spełnianym właśnie w tym miejscu, gdzie znajdował się Mitravan i małpa, każdy kto tam przybył nie doznawał dłużej cierpień głodu i pragnienia, osiągając natychmiast całkowity spokój.

Potem Mitravan powiedział Devaśarmie, że wraz z tygrysem i kozą znaleźli później kamień w świątyni i rozpoczęli codzienną recytację drugiego rozdziału Bhagavad-gity.

Devaśarma zdecydował ściśle podążać za przykładem Mitravana i dlatego we wiosce, w której mieszkał, odwiedzający mogli recytować wraz z nim drugi rozdz. Bhagavad-gity. Tym sposobem Devaśarma osiągnął łaskę i lotosowe stopy Pana Kryszny.

Później Pan Visnu wyrecytował chwały trzeciego rozdziału Bhagavad-gity, opowiadając historię Jady.

Jada był braminem, który zmarnował swoje bogactwo uprawiając hazard, pijąc alkohol, polując i odwiedzając prostytutki. Kiedyś wracając z podróży w interesach z zarobioną dużą sumą pieniędzy zdecydował się zatrzymać w opuszczonym miejscu. Tam złodzieje zabrali mu bogactwa, a jego samego zabili. Z powodu swojego grzesznego życia Jada otrzymał ciało ducha.

Syn Jady, w przeciwieństwie do swego ojca, był religijny i uczony w pismach wedyjskich. Gdy ojciec był nieobecny przez długi czas, syn zdecydował się poszukać go. Gdziekolwiek się udał, dopytywał o swego ojca. Pewnego dnia spotkał człowieka, który opowiedział młodzieńcowi, co się wydarzyło.

Po usłyszeniu całej historii bramin natychmiast wyruszył do Gayi, aby czcić Visnu, dla wyzwolenia swego ojca z egzystencji ducha. Pewnego popołudnia na drodze do Gayi, oddawał, jak co dzień, cześć Panu Krysznie. Pod tym samym drzewem został zabity jego ojciec.

Podczas recytacji trzeciego rozdziału Bhagavad-gity, głośny dźwięk dobiegł z nieba. Spojrzawszy w górę, syn ujrzał swojego ojca zmienionego w najpiękniejszą istotę o kolorze ciemnej, deszczowej chmury. Istota miała cztery ramiona, ubrana była w żółte szaty, a jej cielesny blask rozświetlał wszystkie kierunki.

Ojciec powiedział: "Mój drogi synu, ponieważ recytowałeś trzeci rozdział Bhagavad-gity, wyzwoliłeś mnie z formy ducha. Teraz powinieneś udać się do domu, bowiem cel twej podróży został właśnie spełniony."

Potem Jada poprosił swego syna o wyzwolenie brata i kilku przodków, którzy prowadzili grzeszne życie i cierpieli wskutek tego w piekle. Syn zgodził się recytować trzeci rozdział Bhagavad-gity, aż wszystkie dusze uwięzione w piekle zostaną uwolnione.

W chwilę później z Vaikunthy, świata duchowego przybył samolot i przeniósł ojca do Najwyższego Przeznaczenia. Syn powrócił do domu i rozpoczął codzienną recytację trzeciego rozdziału Bhagavad-gity przed Bóstwami Pana Kryszny.

Gdy recytacja była kontynuowana, Pan Visnu wysyłał swoich posłańców, Visnudutów do królestwa Yamarajy, który karze grzeszników.

Visnuduci przekazali Yamarajy, że Pan Visnu jest mu życzliwy oraz chce, aby uwolnił cierpiące w piekle dusze. Yamaraja natychmiast zwolnił delikwentów, a potem udał się na Śwetadvipę, wyspę na oceanie mleka, by spotkać Pana Visnu.

Pan Visnu leżał na swoim wężowym łożu, Ananta Sesy, podczas gdy Laksmidevi masowała jego stopy. Jego duchowe ciało rozprzestrzeniało świetlistość wielu słońc, a półbogowie i mędrcy otaczali Go śpiewając chwały Pana.

Ze złożonymi dłońmi Yamaraja ofiarował pokłony i modlitwy Panu Visnu: "Mój drogi Panie Visnu, jesteś dobroczyńcą wszystkich uwarunkowanych dusz, zaś twoje chwały nie mają końca. Od Ciebie pochodzą Wedy. Jesteś czasem i jego przyczyną, jesteś przyczyną i utrzymującym trzy światy, i także Ty niszczysz wszystko. Jesteś Duszą Najwyższą kierującą działaniami każdego, jesteś guru wszechświata i celem wielbicieli. O lotosooki, proszę przyjmij moje niekończące się pokłony."

Po złożeniu modlitw Yamaraja spytał Pana o instrukcje. Głosem głębokim jak grzmot i słodkim jak nektar Pan Visnu odpowiedział: "Mój drogi Yamarajo, nie potrzebuję instruować cię o twych obowiązkach. Wróć szczęśliwie do swej siedziby i kontynuuj w przyszłości wypełnianie swoich obowiązków, z Moim pełnym błogosławieństwem."

Syna Jady zabrano do siedziby Pana Visnu, gdzie zaangażowany został w wieczną służbę dla Najwyższej Osoby Boga.

Pan Visnu opisał chwały czwartego rozdziału Bhagavad-gity. Opowiedział o świętym, imieniem Bharata, żyjącym nad brzegiem Gangesu. Tam bramin codziennie recytował czwarty rozdział Bhagavad-gity.

Razu pewnego Bharata wyruszył na pielgrzymkę do miasta Tapodhana i zobaczył Bóstwo Pana Kryszny. W swej drodze powrotnej spoczął pod drzewami owocowymi, opierając głową oraz stopy na ich korzeniach, i jak zwykle wyrecytował czwarty rozdział Bhagavad-gity.

Po jego odejściu oba drzewa uschły i obumarły. Dwie dusze zamieszkujące drzewa przyjęły swe następne narodziny jako córki pobożnego bramina. Gdy osiągnęły wiek lat siedmiu, wyruszyły na pielgrzymkę i tak się złożyło, że spotkały mędrca Bharatę. Ujrzawszy go, upadły do jego lotosowych stóp i wypowiedziały te oto słodkie słowa: "O Maharadżo Bharato, dzięki twojej łasce wyzwolone zostałyśmy z ciał drzew."

Mędrzec zdziwił się, a wtedy dziewczynki opowiedziały mu całą historię.

"Drogi Maharadżo Bharato, w poprzednim życiu byłyśmy apsarami, niebiańskimi nimfami. Pewnego razu król Indra rozkazał nam spowodować upadek mędrca Satya-tapy, który spełniał trudne pokuty na brzegu rzeki Godavari. Satya-tapa całkowicie kontrolował swoje zmysły i stał się tak zaawansowany w służbie dla Najwyższej Osoby Boga, że Brahma, stwórca wszechświata, codziennie odwiedzał go, by dociekać o służbie oddania.

Jednak Indra nie był zadowolony widząc czystość i oddanie Satya-tapy. Obawiał się, że mędrzec pewnego dnia zechce przejąć pozycję króla niebios. Dla zabezpieczenia się przed tym niebezpieczeństwem, Indra wysłał nas, apsary, na brzeg Godavari. Tam tańczyłyśmy, by seksualnie zaagitować mędrca i uwieść go. Podczas tańca nasze piersi odsłoniły się, a Satya-tapa przeklął nas mówiąc: "Staniecie się obie drzewami owocowymi nad brzegiem Gangi."

Po usłyszeniu klątwy mędrca upadłyśmy do jego stóp, błagając o wybaczenie, ponieważ działałyśmy jako sługi Indry. Gdy Satya-tapa zobaczył naszą pokorę, ulitował się i powiedział, że w ciałach drzew pozostaniemy jedynie do czasu, dopóki nie pojawi się Maharadża Bharata. Pobłogosławił nas również pamięcią naszych poprzednich wcieleń."

Przypominając Bharacie, że odpoczywał pomiędzy dwoma drzewami owocowymi, dwie dziewczynki powiedziały, że słyszały całą jego recytacją czwartego rozdziału Bhagavad-gity. Po wyzwoleniu z formy drzew, narodziły się w rodzinie wielbicieli. Od tego czasu straciły wszelkie pragnienia cieszenia się światem. Codziennie deklamowały czwarty rozdział Bhagavad-gity i w ten sposób osiągnęły oddanie dla lotosowych stóp Pana Visnu.

Pan Visnu poprosił Laksmidevi, aby uważnie wysłuchała Jego opisu chwał piątego rozdziału Bhagavad-gity.

Kiedyś w mieście nazywanym Puru-kutsapura żył bramin zwany Pingalą. Pomimo dobrego wykształcenia, nie miał on zainteresowania do studiów, a osiągnąwszy młodość porzucił wysiłki, by zdobyć wiedzę. Zamiast tego, uczył się grać na instrumentach muzycznych, śpiewać i tańczyć. Nabył takich umiejętności i stał się tak sławnym, że król zaprosił Pingalę, by zamieszkał w pałacu. Bliskie stosunki Pingali z królem uczyniły go tak dumnym, że zaczął krytykować innych, i ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki

Search