[ Pobierz całość w formacie PDF ]
BEAGLE PETER S. - Czarodziej z Karakosk
Co, co takiego? Czy teraz moja kolej? Nie, nie spałem - nie jestem tak źle wychowany, żeby zasnąć, gdy ktoś inny opowiada. Zastanawiałem się tylko... Zastanawiałem się, ile to już czasu minęło odkąd siedziałem z przyjaciółmi tak jak teraz - och, doprawdy z kimkolwiek - słuchając przy kominku na przemian o dziwach i niedorzecznościach. Miałem osobliwe życie i obawiałem się, że niewiele mógłbym z niego opowiedzieć, co nie zanudziłoby obecnych tu młodych i nie wzbudziło chęci sprzeciwu u starszych, a nie chciałbym tego za żadne skarby. Proszę o pobłażliwość - obiecuję opowiadać krótko i pozostawić resztę wieczoru do dyspozycji siedzących tutaj Gri, Chashi i pani Kydry. I równie entuzjastycznie jak inni powitam koniec mego mamrotania.
A zatem... Pewnego razu, bardzo dawno temu, w kraju, z którego pochodzę, żył czarodziej, który był zbyt dobry w czarach. Och, patrzycie zdziwieni, spoglądacie na siebie nawzajem, chichoczecie cicho, ale tak - to całkiem możliwe, że jest się w czymś zbyt dobrym, szczególnie w czarach. Zastanówcie się tylko: jeżeli potrzebujecie jedynie przelotnego deszczyku, który by przywrócił soczystą zieleń waszym spragnionym polom, na co mógłby się wam przydać czarodziej sprowadzający jedynie burze, które by z ziemi wszystko wymywały? Jeżeli prosicie o mały zwykły urok, aby mąż pozostał wam wierny, jaki pożytek z zaklęcia, które sprawi, że będzie warował przy was niczym pies, przez cały czas nie odstępując ani na krok, tak, że zaczniecie błagać choćby o najkrótszą chwilkę samotności? Nie, nie, w sprawach magii najlepsza jest niepozorna przeciętność, zawsze. Uwierzcie mi, wiem co mówię.
Otóż, czarodziej, o którym opowiem, był niepozornym człowiekiem pod każdym względem. Niskiego stanu, syn pastucha rishu i chociaż jego zdolności ujawniły się w młodym wieku, tak jak to bywa u większości czarnoksiężników, nigdy nie miał najmniejszej możliwości, żeby je kształcić. Nawet gdyby w przeszłości zdołał dotrzeć do zwojów Am-Nemil albo Kirisinja, takich, jakie się przechowuje we wspaniałej bibiotece magii w Cheth na’Bata, wątpię czy zdołałby je przeczytać. Był utalentowanym wieśniakiem, nikim więcej. Nazywał się Lanak.
Jak wyglądał? No cóż, jeżeli wyobrażacie sobie czarodzieja jako kogoś wysokiego, szczupłego, wydającego rozkazy i wymachującego czarną peleryną, bylibyście bardzo rozczarowani Lanakiem. Był niski i korpulentny, jak wszyscy mężczyźni w jego rodzinie, z tendencją do wczesnego łysienia. Ale miał ładne oczy, tak przynajmniej słyszałem, całkiem dobre maniery i duże, przyjazne opalone dłonie. Zwróćcie uwagę, ponieważ to ważne: Lanak był skromnym człowiekiem, bez wysokich aspiracji, co jest prawie niespotykane wśród czarnoksiężników, bez względu na pochodzenie. Mieszkał w Karakosk, miasteczku znanym jedynie z koni pociągowych i ciemnego piwa, co odpowiadało naszemu Lanakowi w zupełności, ponieważ istotę zarówno jednego, jak i drugiego znał doskonale. Prawdę powiedziawszy, pierwsze skuteczne zaklęcie, jakie wypowiedział, miało zwiększyć zawartość alkoholu w raczej wodnistym piwie warzonym przez ojca, a drugie, uspokoić szalejącego z bólu ogiera, po tym jak go ugryzł pająk żyjący na piaskach. Gdyby pozostawić Lanaka samego sobie, prawdopodobnie nigdy nie użyłby czarów do niczego bardziej ambitnego. Spędziłby życie jako kuglarz i nie różniłoby się ono od życia piekarza czy łatacza obuwia w tym miasteczku - o tak, to by mu odpowiadało w zupełności. Ale czary już takie są z natury, że nie pozostawiają nikogo samemu sobie, nawet jeżeli czarodziej chce inaczej. Nasz Lanak żył sobie szczęśliwie przez wiele lat, lubiany i szanowany przez wszystkich, którzy go znali. Ożenił się z kobietą z Karakosk, a mogę policzyć na palcach jednej ręki tych czarnoksiężników, którzy kiedykolwiek wzięli ślub. Oni po prostu się nie żenią, żyją przeważnie sami, i tak to już jest. Ale widzicie, Lanak nigdy nie uważał się za czarnoksiężnika, lecz za mężczyznę z Karakosk, nikogo więcej.
I gdyby jego zdolności były równie skromne jak on sam, prawdopodobnie spędziłby życie w idealnym spokoju, rzucając zaklęcia z podwórza za domem na pola, ogrody, piece, odszukiwałby zarówno zbłąkane dzieci, jak i żywy inwentarz, i tak samo błogosławiłby łoża nowożeńców, jak i grządki z melonami - o tak, dlaczego by nie? Sprowadziłby od czasu do czasu trochę deszczu.
Ale miało być inaczej.
Był po prostu zbyt dobry. Czy teraz zaczynacie mnie pojmować? Gdy kładł dłonie na starych szkapach, które miały kolkę i szeptał do nich cicho, nie tylko odzyskiwały zdrowie, lecz stawały się dwakroć silniejsze, a sady, na które rzucał urok, rodziły tyle owoców, że drobni farmerzy z Karakosk zaczęli je eksportować do takich miast jak Bitava, Leishai, a nawet Fors na’Shachim, pierwszy raz w historii miasteczka. Pamiętam, była kiedyś ciężka zima i Lanak rzucił zaklęcie, aby złagodzić opady śniegu, ze względu na dzieci, żeby ich buty nie niszczyły się tak szybko - i jaki był tego skutek? Wiosna przyszła do Karakosk co najmniej dwa miesiące wcześniej niż do innych zakątków kraju. Tego trudno nie zauważyć.
I rzeczywiście zostało to zauważone, najpierw przez tamtejszego dygnitarza wojskowego - nie pamiętam, jak się nazywał, zaraz to sobie przypomnę - który pewnego dnia zwalił się do Karakosk wraz ze swoim parszywym oddziałem. Znacie ten gatunek ludzi, sami zapewne musieliście mieć do czynienia z tego typu Nieproszonym Nocnym Gościem albo Opiekunem, czy mam rację? Zatem możecie sobie wyobrazić, co się działo w Karakosk, gdy ten zbój i jego zgraja buńczucznie wjechali na rynek po swój coroczny haracz o kilka miesięcy wcześniej niż zwykle. Było ich prawie czterdziestu: wszyscy rozwrzeszczani, brutalni i głupi, oprócz dowódcy, który głupi nie był, ale wynagradzał to sobie będąc brutalnym w dwójnasób. Nazywał się Bourjic, teraz sobie przypominam.
Otóż, ten Bourjic stwierdził, że chce się widzieć z wielkim czarnoksiężnikiem, o którym krążą opowieści od jakiegoś czasu, a gdy ludzie z miasteczka ociągali się ze sprowadzeniem Lanaka na żądanie bandyty, ten z miejsca porwał na siodło synka naczelnika i zagroził, że poderżnie mu gardło, jeżeli w ciągu najbliższych pięciu minut ktoś nie przyprowadzi czarnoksiężnika. Nie było rady. Bourjic już w przeszłości rzucał podobne groźby i zawsze je wykonywał, więc naczelnik sam pobiegł na skraj miasteczka i odszukał Lanaka w jego stodole, gdzie ten obmyślał pokaz ogni sztucznych na święto Dnia Złodziei. Mimo że sztuczne ognie Lanaka słynęły w promieniu dwudziestu mil, ten zawsze był pewien, że przy odrobinie wysiłku potrafi je jeszcze ulepszyć.
Kiedy zorientował się, jakie niebezpieczeństwo grozi synkowi naczelnika, poczerwieniał z wściekłości niczym krzak taiya. I chociaż z natury miał raczej różową cerę, dotychczas nikt nigdy nie widział u niego takiego odcienia czerwieni. Objął naczelnika, wymówił trzy słowa - i oto znaleźli się na rynku, twarzą w twarz z przestraszonym Bourjiciem, próbując zapanować nad jeszcze bardziej przestraszonym koniem. Bourjic powiedział „hej”, koń zarżał, „ichacha...”, a Lanak wymówił imię chłopczyka i jeszcze jedno słowo. Chłopczyk zniknął z siodła Bourjica i ponownie znalazł się w ramionach ojca, wychodząc bez szwanku z całej przygody, której jego szkolni koledzy zazdrościli mu przez następne pół roku. Lanak oparł ręce na biodrach i czekał aż koń Bourjica się uspokoi.
Mówiłem już, że wszyscy ludzie Bourjica byli głupi jak osły? Tak, otóż jeden z nich naciągnął kuszę i wypuścił bełt, wycelowawszy wcześniej prosto w lewe oko Lanaka, akurat gdy ten nachylał się nad chłopcem, żeby sprawdzić czy nic mu się nie stało. Czarodziej, nawet nie podnosząc głowy, schwycił strzałę w powietrzu, pocałował - niewiarygodne, prawda? - i cisnął nią w człowieka Bourjica, któremu owinęła się wokół szyi, niczym stryczek, i zacisnęła bardzo mocno. Nie na tyle, aby go udusić, ale wystarczająco mocno, aby się zwalił z konia i leżąc na ziemi rzęził.
- Właśnie tego człowieka chciałem widzieć - stwierdził Bourjic, pokazując białe zęby w szerokim uśmiechu. Mimo wszystko otrzymał staranne wychowanie i potrafił się właściwie zachować, gdy mu to odpowiadało. Potem dodał: - Mam dla ciebie wspaniałe wiadomości, młody Lanaku. Masz jechać do zamku i pracować dla mnie.
- Nie jestem młody - odpowiedział Lanak - a twój zamek to waląca się świńska zagroda. Poza tym pracuję dla ludzi z Karakosk, dla nikogo więcej. Więc zostaw nas teraz. Bourjic sięgnął po rękojeść miecza, ale się opanował.
- Porozmawiajmy - powiedział z wymuszonym uśmiechem. - Wydaje mi się, że gdybym mógł wybierać pomiędzy byciem
osobistym czarnoksiężnikiem jakiegoś pana wielkiego rodu, a oglądaniem mego miasta, pól i przyjaciół zwęglonych na popiół... no cóż, muszę przyznać, że byłbym nieco bardziej skłonny do kierowania się zdrowym rozsądkiem. Ale to tylko moje zdanie.
Lanak skinął w kierunku mężczyzny wijącego się na ziemi.
Bourjic roześmiał się głośno.
- Ach, widzisz, to sprawia, że jeszcze bardziej mi na tobie zależy. A ja po prostu muszę mieć to, czego chcę, dlatego jestem tym, kim jestem. Więc przenieś się na moje siodło, o tu, za mną, albo wyczaruj sobie konia, jak wolisz, i jedźmy już.
Lanak potrząsnął przecząco głową i odszedł. Dobiegł go jednak dźwięk, który sprawił, że zawrócił. To czterdziestu mężczyzn uderzało krzesiwami. Zapłonęły sztywne od łoju pochodnie, które mieli przymocowane do siodeł. Ludzie z miasteczka zaczęli lamentować. Kilku odważnie schyliło się po kamienie, żeby rzucić nimi w napastników. Czarodziej utwił swoje łagodne, bladoniebieskie oczy w Bourjicu i powiedział tylko:
- Mówiłem, żebyś nas zostawił.
- I tak zrobię - odparł wesoło dygnitarz. - Z tobą albo bez ciebie. Masz dziesięć minut na podjęcie decyzji.
- Wracajcie spokojnie do swoich domów - powiedział Lanak do mieszkańców Karakosk.
Ze wszystkich sił starali się go usłuchać, choć nie było to łatwe, bo szczerzący w uśmiechu zęby żołnierze Bourjica wznieśli pochodnie.
Lanak założył ręce, skłonił się nisko do samej ziemi i zaczął śpiewać coś, co brzmiało jak niedorzeczny dziecinny wierszyk.
Bourjic, nagle zaniepokojony, krzyknął do swoich ludzi.
- Palcie! Teraz!
Ale akurat, gdy wypowiadał te słowa, ziemia przed nim zaczęła się podnosić, naprężać i wydawać pomruki niczym starzec, który w końcu zdecydował się zrzucić kołdrę i wstać z łóżka. Tam, gdzie się najmocniej naprężyła, rozwarła się, a w pozostałe szczeliny zaczęły osuwać się kamienie. W innych miejscach powstały wybrzuszenia, wyglądające jak fale morskie, rozbijające się o brzeg w czasie sztormu. Koń Bourjica stanął dęba i cofnął się do przepaści, która właśnie powstała pomiędzy nim a Lanakiem. Bandyci próbowali zapanować nad swoimi przerażonymi wierzchowcami. Mieszkańcy Karakosk przytulali do siebie płaczące dzieci. Ziemia się rozstępowała na prawo i lewo, jak gdyby zrzucała z siebie skórę. Tworzyły się wszędzie czerwone kaniony, w ich głębinach rozpełzał się ogień. Domy i sklepy wokół placu rozpadały się, a gniewny pomruk stawał się coraz głośniejszy. Nawet Lanak zatkał sobie uszy. Blady strach padł na Bourjica i jego zgraję. Szarpnęli za końskie uzdy i już ich nie było. Zniknęli znacznie szybciej niż się pojawili na placu. Trudno było stwierdzić, kto krzyczał głośniej - człowiek czy natura. Stopniowo ziemia zaczęła się uciszać. Zdumieni mieszkańcy patrzyli jak straszliwe rany w ziemi bezgłośnie zamykają się na ich oczach, blizny goją się bez śladu, budynki z powrotem wracają na swoje miejsce, a rynek w Karakosk znowu staje się zakurzonym, swojskim skrawkiem ziemi, jakim był zawsze. W środku stał Lanak dogaszając kilka tlących się pochodni, ocierając pot z czoła i wysiąkując nos.
- Już dobrze - powiedział. - To tylko złudzenie, ale zdoła zatrzymać przyjaciół Bourjica z dala od nas na jakiś czas. Cieszę się, że mogłem pomóc. Prawdę mówiąc, gdybym tego nie zrobił, i ja nie miałbym teraz gdzie mieszkać. - Rozejrzał się wokoło po oniemiałych sąsiadach i powtórzył:
- To złudzenie. Nic więcej. A teraz pora na ognie sztuczne, te są prawdziwe.
Ale wszyscy mieszkańcy Karakosk widzieli, jak jeden z żołnierzy Bourjica - ten ze strzałą wokół szyi - wpadł prosto do bezdennej szczeliny, która otworzyła się pod nim i zamknęła chwilę później. Czy to też było tylko złudzenie? Możecie sobie wyobrazić, jak to wszystko skomplikowało życie biednemu Lanakowi. I chociaż Bourjicowi również musiało zależeć, aby się ta historia nie rozniosła, to jednak głośno było o niej w miastach i miasteczkach daleko od słynącego z ciemnego piwa Karakosk. Wydaje mi się, że Sirit Byar ułożył o tym pieśń. I Lissi Jair, to wiem na pewno - co więcej, była to dobra pieśń. Śpiewali o tym i inni.
A Królowa w swoim czarnym zamku w Fors na’Shachim słyszała je wszystkie.
Niewiele wiecie o Królowych z Fors, prawda? Tak myślałem, i nie widzę powodu, dlaczego miałoby być inaczej. No cóż, w końcu zawsze pojawia się jakaś Królowa, która w rzeczywistości jest czymś więcej niż tylko dziedziczną władczynią samego Fors na’Shachim i rozrzuconych wokół prowincji i miasteczek, włączając w to i Karakosk, a nawet niektóre dwory arystokracji. Przez te wszystkie lata większość Królowych nie szkodziła nikomu (dwie okazały się nawet zadziwiająco łaskawe i niepraktyczne), a zaledwie kilka było naprawdę niegodziwych. Ta, o której mówię, niestety, należała do tych ostatnich.
Co wcale nie oznacza, że charakteryzowała się głupotą, wręcz przeciwnie - była to niewątpliwie najbardziej inteligentna Królowa, jaka kiedykolwiek panowała w Fors na’Shachim, a jest to bardzo stare miasto. Słuchała nowych pieśni z równym zainteresowaniem, co słów swoich ministrów i szpiegów; mówiono, że często spacerowała wśród poddanych w różnych przebraniach i w ten sposób dowiedziała się o wielu sprawach, które inni woleliby przed nią ukryć. A kiedy usłyszała wystarczająco dużo ballad o czarnoksiężniku Lanaku z małego Karakosk, powiedziała do głównodowodzącego, Lorda Durgha:
- Właśnie tego człowieka chcę widzieć. Przyprowadź go do mnie.
Durgh nie był głupcem i też słyszał pieśni o Lanaku. I wcale nie miał ochoty, aby ludzie śmiali się i śpiewali o poniżeniu go przez jakiegoś prostaka czy oszusta, tak jak śmieli się z Bourjica. Kiedy więc wyruszył do Karakosk, pojechał nie uzbrojony, mając za towarzyszy jedynie dwóch najbardziej dyskretnych poruczników. Poprosił grzecznie, aby wskazano mu dom pana o imieniu Lanak i jechał tam wystarczająco długo, aby pogłoski o jego przybyciu i celu podróży dotarły przed nim. On też urodził się na wsi, tak, Lord Durgh.
A kiedy stanął przed Lanakiem w jego ogrodzie przed domem, zsiadł z konia, ukłonił się uroczyście i nakazał, aby jego ludzie zrobili to samo.
- Panie, przybywam od Królowej z poselstwem wielkiej wagi
- powiedział. - Czy zechce pan służyć Władczyni?
Tak, oczywiście, była to sztuczka i każde z nas spostrzegłoby to od razu. Ale wcześniej żadna wielka osobistość nie przemawiała do Lanaka w taki sposób, zapytał więc tylko:
- Czy mogę wiedzieć, czego chce ode mnie Jej Królewska Mość?
- Nie mam zaszczytu tego wiedzieć - odparł Lord Durgh, co było z pewnością prawdą.
Wtedy z kolei grzecznie ukłonił się Lanak. Potem wszedł do domu, żeby powiedzieć Dwyli, swojej żonie, że został wezwany do pomocy Królowej i że wkrótce wróci - na pewno na długo przez Księżycem Kapłanów, który ma miejsce, gdy lud spod Karakosk zaczyna obsiewać wiosną pola. Dwyla spakowała mu trochę odzieży i pocałowała go na pożegnanie, wymógłszy obietnicę, że przywiezie z Fors coś ładnego ich małej córeczce.
Podróż z rynku w Karakosk do czarnego zamku to trzy dni uciążliwej jazdy konno. Durgh nieśmiało próbował podsunąć myśl, aby czarodziej wezwał wiatr, który zaniósłby ich tam w jednej chwili, ale Lanak odparł, że to wystraszyłoby konie. Jechał wierzchem za Lordem Durghiem i niezmiernie cieszył się podróżą, bez względu na to, co myśleli o niej inni. Musicie pamiętać, że Lanak w całym swoim życiu nie oddalił się od Karakosk choćby na pięć mil.
Jadąc po brukowanych ulicach Fors na’Shachim po raz pierwszy w życiu, ten gamoniowaty wieśniak, który potrafił przepłoszyć zimę i sprawić, by ziemia rozwarła się pod stopami bandytów, o mało nie zwichnął szyi, obracając nią na wszystkie strony. Tak był zajęty zapamiętywaniem tego, co zobaczył, aby móc to potem opowiedzieć Dwyli - rynek tak wielki jak całe jego miasteczko, legendarny Szklany Sad, oddziały gwardii przybocznej w srebrzystych mundurach, które odwróciły się w ich stronę i zasalutowały, gdy Lord Durgh przejeżdżał cwałem obok - że czarny zamek ukazał się przed nim, zanim zdał sobie sprawę, iż już przyjechali na miejsce. Usłyszał jednak źle skrywane przez Lorda Durgha westchnienie ulgi, gdy zsiedli z koni i oddali je stajennym. Czy ktoś z tu obecnych w ogóle zna Fors? Ach, pani ojciec znał, pani Kydro! Otóż, jestem pewien, że nie zmieniło się bardzo od czasów Lanaka do chwili, gdy pani ojciec je widział, a i dziś nie powinno być w nim wielu zmian. Tak naprawdę Fors na’Shachim nigdy się nie zmienia. Jego barwy i zgiełk, grajkowie, akrobaci i tancerze na każdym rogu ulicy, szalbierze i uliczne dziewki, wózki z towarami, na których można kupić wszystko od namph, jeszcze mokrych, prosto z pól, do parujących pasztecików z morskiego minoga (jakie one smaczne!) - wszystko to wygląda jak dawniej. Nie można też - jak wtedy - tak naprawdę uciec od smaku wojskowego przymusu i smaku pracy w nadmiarze, maskujących obojętne oblicze władzy. Nawet gdyby ta władza nie rzucała swego cienia poza mury miasta, zapewniam was, że jest ona wystarczająco silna w samym Fors na’Shachim. Bywałem tam często, żeby się wystarczająco o tym przekonać.
Ale Lanak nigdy wcześniej nie przyjeżdżał do Fors, był więc bardzo podekscytowany, gdy schodami z obsydianu maszerował wraz z Lordem Durghiem, który podtrzymywał go delikatnie powyżej lewego łokcia, podczas gdy ubrani na srebrno żołnierze podążali w szeregu za nimi. Nie od razu stanął przed obliczem Królowej - nikt nie mógł nawet marzyć, by szybko dostąpić tego zaszczytu. Właściwie na tym polega istota bycia Królową, że się tak wyrażę. Zdarzali się wprawdzie i tacy, którzy siłą dostawali się przed jej oblicze; ale to był inny rodzaj ludzi, różniący się bardzo od naszego skromnego czarodzieja. Większość z nich skończyła też zupełnie inaczej niż on. Lanak był całkiem rad, gdy mu pokazano jego mieszkanie w wieży, którą dawniej nazywano Wieżą Wzgórza, ponieważ z jej górnych okien można dostrzec zarys Ghost Range. Teraz nazywają ją Wieżą Czarodzieja. Czekały tam już na niego żywność, napitek i gorąca woda. Umył się, zmienił brudne podróżne ubranie na coś bardziej odpowiedniego na spotkanie z Królową i zaczął pisać długi list do Dwyli. Jeszcze go pisał, gdy wieczorem Lord Durgh przyszedł po niego. Jaki jest naprawdę czarny zamek? Otóż, jest tak wspaniały, jak go sobie wyobrażasz, Hramathu, choć być może niezupełnie wyobrażasz go sobie we właściwy sposób. Z początku był fortecą, ponieważ, jak wiecie, dawno temu Fors było tylko wojskową forpocztą; jest czarny, ponieważ w większości został zbudowany z ociosanego kamienia almuri z kamieniołomów spod Chun. Każda Królowa przez ostatnie pięćset lat próbowała dodać zamkowi więcej przepychu, przez wgląd na siebie, lub przynajmniej uczynić go mniej odpychającym, z uwagi na swoich poddanych. Dlatego właśnie jest tam całe mnóstwo okien, wspaniałe dywany i niezliczone żyrandole, nawet w miejscach, gdzie nie należałoby się spodziewać niczego więcej niż pojedynczej świeczki. Zawsze gra muzyka i zawsze słychać ją tuż przy tobie, nawet jeżeli grający są oddaleni o tuzin arkad - to zasługa almuri, żaden inny kamień nie jest w stanie równać się z nim pod tym względem. Naturalnie, ściany każdego pokoju i każdego korytarza są obwieszone prawdziwymi obrazami, a nie zardzewiałymi tarczami i częściami zbroi, jak my to robimy; obrazy są malowane na prawdziwym płótnie, a nie na korze i nie heblowanym drewnie, jak malujemy tutaj. Potrawy i wino podawane gościom Królowej są niewątpliwie najlepsze spośród tych, jakie można spotkać na południe od Wzgórz Durli. Damy dworu noszą na co dzień jedwab Stimezst. Łóżka są prawie że za wygodne - mam nadzieję, że mnie rozumiecie? Och, świetnie Hramathu, wiesz jak śnić o czarnym zamku w Fors. Pomimo to zamek, podobnie jak samo miasto, jest przede wszystkim kamienną fortecą - i zawsze tak było - ze Srebrną Strażą stale w pobliżu. Lanak nie był aż takim prostakiem, żeby tego nie zauważyć. Nawet nie w tym rzecz, żeby się zaczął jakoś szczególnie pilnować, gdy Lord Durgh poprosił go przed oblicze Królowej. Myślę, że raczej próbował od początku zobaczyć swoją zdumiewającą przygodę oczami żony, a Dwyla była przecież przenikliwą wiejską kobietą. Tak, tak, tak, Królowa. Przyjęła go w swoich prywatnych apartamentach, tylko w obecności Lorda Durgha, którego odprawiła z jakimś poleceniem, zanim jeszcze Lanak skończył się kłaniać. Mówiono mi, że była raczej małą kobietą, drobnej budowy, z burzą ciemnych włosów, słodko zarysowanymi ustami, skórą gładką jak aksamit i oczami tak błyszczącymi i zimnymi jak ściany jej zamku. Wydawała się nie być starsza od Lanaka, ale oczywiście z królowymi nigdy nic nie wiadomo. Otóż przywitała Lanaka bardzo grzecznie, mówiąc do niego nawet odrobinę nieśmiało:
- Panie, nigdy wcześniej nie gościłam w tych komnatach wielkiego czarodzieja. Proszę mi wybaczyć, jeżeli nie wiem jak mam się zachować.
Dokładnie takie były jej słowa, jak mi powiedziano, i oczywiście nie musiała nic więcej mówić, licząc, że zdobędzie serce Lanaka, który naprawdę był nieśmiały. Z trudem przychodziło mu słuchanie tych pochlebstw, zdobył się jednak na odpowiedź:
- Wasza Królewska Mość, nie jestem wielkim czarodziejem, lecz czeladnikiem z miasteczka czeladników. Choć jestem niezwykle zaszczycony, nie wiem dlaczego mnie wezwałaś, Pani, skoro możesz wybierać wśród mistrzów. I tak myślał naprawdę, a Królowa spostrzegłszy to uśmiechnęła się tak, jak kot uśmiecha się we śnie.
- Rzeczywiście, muszę przyznać, że poczyniłam pewne badania na temat czarnoksiężników - powiedziała. - Wiem bardzo dobrze, kto jest w tym królestwie mistrzem, a kto czeladnikiem - co do jednego - i kto rości sobie prawo do biegłości w sztuce, choć trudność mu sprawiają najprostsze rzeczy. Ale żadne pogłoski nie dorównują temu, co słyszałam o tobie, dobry Lanaku. Nawet nie ruszając się ze swego drogiego miasteczka, którego nazwy ciągle zapominam, sprawiłeś, że zazdroszczą ci czarodzieje, których imion, tego jestem pewna, nawet nie znasz. Ciekawa jestem, co mi na to odpowiesz?
Lanak zupełnie nie wiedział co mówić. Popatrzył na swoje ręce, utkwił wzrok w bladoróżowym baldachimie wiszącym nad łóżkiem Królowej i w końcu wymamrotał:
- Niedobrze, gdy jest się obiektem czyjejś zazdrości.
Jeżeli to, co przed chwilą usłyszałem, jest prawdą, martwi mnie to bardzo, ale nie mogę w to uwierzyć. Jak taki Rhyssa, K’Shas czy Tombry Dar może zazdrościć Lanakowi z Karakosk? Wasza Królewska Mość musi się mylić, na pewno.
- Królowe nigdy się nie mylą, o czym muszą pamiętać nawet wielcy czarnoksiężnicy. - Uśmiechała się łaskawie, choć wydawała się być zamyślona. - A zatem, sprawdzę twoje umiejętności, oczywiście, abyś ty się mógł o nich upewnić, nie ja. Jak wiesz, woda w moich posiadłościach nie należy do najlepszych.
Lanak istotnie o tym wiedział. Ale na pewno nikt z tu zebranych, nawet najstarsi spośród nas. W czasach, o których opowiadam, woda w Fors na’Shachim i pobliskich wsiach była znana z cierpkiego smaku. I choć nadawała się do picia, smakowała jak miedziane monety, w połączeniu z pastą do czyszczenia uprzęży z odrobiną wosku. Uprane w nej ubrania pokrywały się bladożółtymi plamami, dzięki którym, ku uciesze obcych, łatwo można było zidentyfikować ich właścicieli; rzeczywiście mieszkańców Fors często wtedy nazywano: „zasikane spodnie”. Tego określenia używa się od czasu do czasu nawet dzisiaj, chociaż nikt w mieście już nie wie dlaczego.
- Prosiłam różnych czarnoksiężników, aby polepszyli wodę w Fors na’Shachim - powiedziała Królowa.- Nie będę wprawiać w zakłopotanie tak skromnego człowieka jak pan, wymieniając ich po imieniu. Dość powiedzieć, że żadnemu się to nie udało, chociaż wszyscy okazali się zadziwiająco utalentowani w znikaniu, gdy okazałam swoje niezadowolenie. - Pochyliła się do przodu i dotknęła szorstkiej, opalonej ręki Lanaka. - Jestem pewna, że zupełnie inaczej będzie z panem.
- Zrobię co w mojej mocy, Wasza Królewska Mość - odparł bezradnie Lanak. - Jednak obawiam się bardzo, że zawiodę, tak jak moi koledzy.
- W takim razie mam nadzieję, że przynajmniej dorównasz im w znikaniu. - Królowa zaśmiała się, aby dać mu do zrozumienia, że to był tylko żart, po czym wstała, co świadczyło, że rozmowa była skończona.
Gdy Lanak wychodził tyłem z pokoju (Dwyla przeczytała gdzieś w jaki sposób należy opuszczać monarchów), dodała:
- Śpij dobrze, przyjacielu. Jeżeli o mnie chodzi, nie zmrużę oka przez całą noc, wyobrażając sobie zdziwienie i radość moich poddanych, gdy będą parzyć herbatę jutro po południu.
Ale Lanak nawet się nie położył we wspaniałym, miękkim łożu, jakie przygotowano mu do snu. Przemierzał pokój w świetle księżyca, z całych sił próbując wyobrazić sobie, którzy czarnoksiężnicy próbowali już swoich umiejętności i jakich zaklęć mogli użyć. Bowiem w magii, jak wiecie, istnieje wspólny język, jak w muzyce: tylko pewien określony pieśniarz, pewien określony muzyk grający na chayad, pewien określony czarnoksiężnik, potrafi zmienić pieśń czy zaklęcie. Lanak spacerując zataczał koła, mamrocząc do siebie przez całą noc, aż w końcu stanął bez ruchu, utkwiwszy wzrok w pogrążonym w mroku dziedzińcu poniżej. A kiedy nadszedł ranek, zjadł pokaźne śniadanie, które mu przyniósł lokaj samej Królowej, popił je wodą do przemywania oczu, potem beknął, przechylił się do tyłu na swoim krześle i przemienił wodę w całym Fors, czyniąc ją słodszą od tych wszystkich, na jakie się można natknąć aż do oceanu. I taka jest do dzisiejszego dnia.
Królowa była bardzo zadowolona. Wyprowadziła Lanaka na balkon i przedstawiła swemu ludowi jako cudotwórcę, który uczynił dla nich to, czego nie zdołali, pomimo złożonych obietnic, zrobić najpotężniejsi czarodzieje, czym wprawiła Lanaka w ogromne zakłopotanie. Ludzie wiwatowali na jego cześć, nie posiadając się z radości, wysławiali go cały ten dzień i następny, i ogólnie rzecz biorąc byli bezużyteczni jako poddani, dopóki Srebrna Straż nie zapędziła ich z powrotem do pracy.
- Proszę - powiedziała Królowa - czy teraz nie przekonałeś się, że jesteś na tyle wielkim czarodziejem, aby mi służyć?
- Wasza Królewska Mość - odparł Lanak - to jedynie szczęśliwy traf, że rozumiem wodę. Ma ona taką naturę, że nie lubi cuchnąć; wzbrania się przed zanieczszyczeniami tak samo, jak my przed piciem brudnej wody. Ja jedynie musiałem pozwolić wodzie z Fors na’Shachim być sobą, wyczuć drogę do źródła jej gorzkiego smaku i zmienić je tak, aby również mogło być sobą. Inni czarnoksiężnicy z pewnością nie pochodzili ze wsi, inaczej też by to wiedzieli. Na wsi zaklęcia i uroki są jedynie cząstką magii. Zrozumienie i takie działanie, aby coś mogło stać się sobą - oto prawdziwa magia. Moja Królowo, potrzebujesz czarnoksiężnika, który zrozumie świat Królowych, ministrów, wodzów i kampanii wojennych. Wybacz mi, ale ja nie jestem takim człowiekiem.
- Nie mów mi o tym, czego potrzebuję. - Głos Królowej po raz pierwszy stał się twardy. - Mów mi o tym, czego pragnę, tak jak ci każę. - Szybko jednak ukryła swoje zniecierpliwienie i znowu poklepała rękę Lanaka. - Dobrze więc, dobrze, pozwól, że wyznaczę ci jeszcze jedną niepotrzebną, tym razem ostatnią próbę. Wiem ponad wszelką wątpliwość, że trzech wysokich rangą oficerów mojej nieprzekupnej Srebrnej Straży jest na żołdzie jakiegoś obcego władcy, mniejsza z tym jakiego. Nie potrafię tego udowodnić, ale to też nie jest istotne. - Uśmiechnęła się złowieszczo. - Chcę tylko wiedzieć kim oni są. Zdemaskuj tych zdrajców, prosty wiejski Lanaku, a na zawsze możesz być pewien mojej przychylności.
Dotychczas, nawet w Karakosk, Lanak opierał się staraniom tych wszystkich, którzy chcieli wykorzystać jego czarodziejskie umiejętności do pomocy szeryfom, posterunkowym, czy tropiącym złodziei. Nie chciał spełniać tego życzenia, ale nawet on nie widział żadnego sposobu, aby grzecznie odmówić Królowej, nie obrażając jej jednocześnie. W końcu więc uległ.
- Niech tak będzie - powiedział - ale i tym razem chciałbym spędzić noc na rozmyślaniach. Właśnie to chciała usłyszeć Królowa, a nie jakieś gadanie o zrozumieniu i takim działaniu, aby coś mogło stać się sobą. Uśmiechnęła się najcieplej jak umiała i zostawiła Lanaka samego. Ale owej nocy pozostawiła również dwóch zaufanych strażników, spacerujących tam i z powrotem pod jego oknem, ponieważ z czarodziejami również nigdy nic nie wiadomo.
I tak minęła kolejna noc naszemu biednemu Lanakowi, który był przyzwyczajony do tego, że mógł się przytulić do Dwyli, objąć ją i wsunąć jej zziębnięte stopy pomiędzy swoje. Tak jak poprzednio rozmyślał i rozmyślał, głośno planując, co ma robić i za każdym razem przerywał, aby to wyśmiać, traktując siebie jak niekompetentnego głupca. Ale w pewnej chwili, gdzieś pomiędzy północą a świtem, podobnie jak poprzednio, zupełnie znieruchomiał, tak jak potrafią znieruchomieć tylko czarnoksiężnicy, i niebawem zaczął kreślić dziwne linie i kształty na zakurzonym parapecie okiennym, a potem wypowiadać jakieś słowa. Nie miały one większego sensu niż skreślone przez niego znaki, nie brzmiały również złowieszczo. Niebawem przestał mówić i tylko wychylił głowę przez okno, tak jak dziecko w czasie deszczu, wpatrując się w milczeniu w dziedziniec. Myślę, że nawet trochę spał z na wpół otwartymi oczyma, bo przecież był bardzo zmęczony. Jak przypuszczacie, co się wtedy stało? Oto rozległ się stukot końskich kopyt, szybko uderzających o bruk, i jeździec w błyszczącym uniformie Srebrnej Straży przemknął galopem przez dziedziniec, minął stróżówkę, z której się nawet nie wychylił zaspany wartownik i odjechał w kierunku bramy ze spuszczaną kratą. Nikt w czarnym zamku na to nie zareagował, zwłaszcza Lanak.
Minęła godzina, może mniej i oto, na wszystkich morskich bogów straszliwego ludu Goro, następny jeździec wyjechał co koń wyskoczy z Fors. Tuż za nim - trzeci, a jego twarz, co w bladym świetle księżyca zauważył Lanak, była zesztywniała, skamieniała ze strachu. Po nich już nikt nie wyjechał, ale Lanak nadal wychylał się z okna, aż do świtu, być może śpiąc nawet w takiej pozycji.
Rano udał się do Królowej, która przyjęła go w sali tronowej, i oznajmił, że powinna zwołać Srebrną Straż na inspekcję. Popatrzyła na Lanaka z pewnym zdziwieniem, ponieważ taka inspekcja nie odbywała się częściej niż raz w tygodniu, ale zrobiła tak, jak powiedział. A gdy się okazało, że trzech najwyższych rangą oficerów jest nieobecnych i że nigdzie nie można ich znaleźć, z niepohamowanym gniewem krzyknęła do Lanaka:
- Ostrzegłeś ich! Pomogłeś im uciec!
- Nie zrobiłem tego - odparł spokojnie Lanak. Nawet nieobyty wieśniak trafnie oceni panującego władcę, gdy mu się da na to czas, a Lanak zdążył już wyrobić sobie zdanie o Królowej. - Pragnąc dowiedzieć się kim są zdrajcy, rzuciłem klątwę lęku na cały garnizon, klątwę winy i panicznego strachu przed zdemaskowaniem. Tych trzech przeraziło się i w nocy uciekło. Na pewno więcej nie będą już szkodzić.
- Chciałam ich dostać w swoje ręce - syknęła Królowa.
Twarz miała bladą, a głos bardzo cichy. - Chciałam ich widzieć z połamanymi kośćmi, odartych ze skóry, zwisających z mego balkonu, ale wciąż jeszcze żywych, aby mogli czernieć na słońcu. Jestem bardzo zawiedziona, Lanaku.
- No cóż - wymamrotał przepraszająco Lanak. - Mówiłem już, że nie jestem odpowiednim czarnoksiężnikiem dla Królowej. - Wyglądał na smutnego, nawet przygnębionego, ale z trudem hamował radość. Królowa na pewno natychmiast zwolni go ze służby i sam, nie obarczony niczyim towarzystwem, wróci do domu na drugie śniadanie, będzie huśtał córeczkę na kolanie i opowiadał Dwyli jak się w czarnym zamku jada obiad, do którego przygrywają muzycy.
Ale Królowa pokrzyżowała jego plany.
- Rzeczywiście nie jesteś odpowiednim czarnoksiężnikiem - jej głos był całkowicie pozbawiony wyrazu. - Żaden z was nie jest. Zrozumiałam to już dawno, tak jak zrozumiałam, co muszę zrobić, żeby osiągnąć swój cel. - Zamyślona utkwiła w nim swoje ciemne błyszczące oczy, a Lanak, choć nie należał do lękliwych, przestraszył się. - Będziesz mnie uczył - stwierdziła. - Nauczysz mnie czarów: wszystkich, każdego zaklęcia, każdego gestu, każdego uroku, każdego wersu dającego władzę. Czy mnie rozumiesz?
Lanak spróbował się odezwać, ale ruchem głowy nakazała mu milczenie.
- Rozumiesz? Nie opuścisz tego miejsca, dopóki nie nauczysz mnie wszystkiego. Wszyst-kie-go.
- Zabierze mi to całe życie - wyszeptał Lanak. - Nie w tym rzecz, aby się nauczyć tego czy innego zaklęcia. Chodzi o to, czy jest się czarnoksiężnikiem....
- Więc spraw, abym nim była - oschle i z pogardą powiedziała Królowa. - Nie chcę, byś mnie uczył filozofii magii, pragnę jedynie samej magii i zdobędę ją, bądź tego pewien. - Tu złagodziła ton głosu i dalej mówiła z udanym spokojem, tak jak wtedy, gdy witała go po raz pierwszy. - Wcale nie będzie to tak długo trwało, dobry Lanaku. Jestem dobrą uczennicą, uczę się szybko, gdy coś mnie interesuje. Zaczniemy jutro i obiecuję, że zadziwię cię już pod koniec pierwszego dnia. I jeszcze jedno, Lanaku - jej głos znowu stał się stanowczy i twardy - nie pozwól, aby choćby cień myśli o rozstaniu ze mną pojawił się w twojej głowie. Żona i córka w małym Karakosk będą ci za to bardzo wdzięczne. Lanak, który właśnie miał wypowiedzieć dwa krótkie zwroty i tupnąć nogą, poczuł, że ogarnia go przerażenie. Własny głos wydał mu się bardzo odległy i równie beznamiętny jak jej:
- Jeżeli ich skrzywdziłaś, zniszczę ten zamek tak, że nie pozostanie kamień na kamieniu i stanie się on dla ciebie kurhanem pogrzebowym. Jestem w stanie to zrobić.
- Mam nadzieję - odparła Królowa. - Po co miałabym uczyć się u czarodzieja, który by tego nie potrafił? Nie wątpię, że dużo wcześniej dotarłbyś do swojej ukochanej rodziny niż ja zdołałabym przesłać jakikolwiek rozkaz ludziom, którzy tak życzliwie ich pilnują, odkąd wyjechałeś. I mógłbyś unicestwić tych ludzi jednym ruchem ręki, gdyby nawet tysiąc takich jak oni powstało przeciwko tobie, i jeszcze tysiąc po nich. To wszystko wiem, możesz mi wierzyć. - Jej uśmiech śpiącego kota stawał się coraz szerszy i cieplejszy w miarę jak mówiła. - Ale jak długo, Lanaku? Jak długo mógłbyś zapewnić im bezpieczeństwo, jak myślisz? Mniejsza o legiony, nie jestem tak nierozsądna, aby pokładać zaufanie w kopiach i zbrojach, gdy mam do czynienia z takim człowiekiem. Mówię o ukradkowym pchnięciu nożem na placu targowym, o powozie, którego konie poniosły na zatłoczonej ulicy, o strzale wypuszczonej o zmroku w przykuchennym ogródku. Czy twoje czary... nie, czy twoja uwaga jest na tyle potężna, aby uchronić tych, których kochasz, w każdej minucie, do końca ich życia? Lepiej gdyby tak było... Choć mam swoje wady, tak jak każdy człowiek, nikt nigdy nie powiedział o mnie, że brakuje mi cierpliwości. Nie znuży mnie oczekiwanie na dogodną sposobność, i nie zapomnę. Zastanów się nad tym dobrze, czarnoksiężniku, zanim się ze mną pożegnasz. Lanak długo jej nie odpowiadał. Stali naprzeciw siebie, twarzą w twarz, sami w wielkiej zimnej sali tronowej, obwieszonej tarczami i chorągwiami, używanymi podczas państwowych uroczystości przez sto poprzedniczek Królowej. Co mówiły ich spojrzenia, nie wiem.
- Niech i tak będzie - powiedział w końcu Lanak. - Nauczę cię tego, co wiem.
- Jestem wdzięczna i bardzo zaszczycona - odrzekła Królowa, niemal bez cienia kpiny. - Kiedy wypełnisz swoje zadanie, będziesz mógł odejść w pokoju, obładowany darami Królowej dla swojej rodziny. Do jutra więc. - I łaskawie pochyliła głowę, aby Lanak kłaniając się mógł już wyjść z sali.
Jeżeli nie macie nic przeciwko temu, pominę co Lanak myślał tamtej nocy, co czuł i robił, gdy został sam. Bardzo wątpię, abym ja, czy ktokolwiek tu z obecnych, mógł spać w takiej sytuacji, ale czarnoksiężnicy bardzo się od nas różnią. Na tym polegało nieszczęście Królowej, że choć była inteligentna, nie potrafiła pojąć tej różnicy. W każdym razie wcześnie rano zjawiła się w komnacie Lanaka, tak jak każdy gorliwy student, który pragnie zrobić dobre wrażenie na swoim nauczycielu. I prawdę powiedziawszy, zrobiła. Nie przechwalała się, gdy nazwała siebie pojętną uczennicą: do południa zapoznał ją już z Podstawowymi Regułami magii, które z pozoru są tak proste jak dziecinny wierszyk i tak niebezpieczne, jak najbardziej śliski lód. Wielu czarnoksiężników powie wam, że nic w ich nauce nie jest bardziej skomplikowane niż zrozumienie Podstawowych Reguł. Samej Kirisinji zajęło to osiem miesięcy - tak się przynajmniej mówi.
Królowa tego dnia bardzo zadziwiła Lanaka, gdy przedstawiając Szóstą Zasadę sprawiła, że późnojesienne jabłko znikło, a potem szybko wykonując gesty w odwrotnej kolejności, przywołała je z powrotem. Sprawa elementarna, z pewnością; ale ponieważ Szósta Zasada wymaga przywołania nie samego przedmiotu, który zniknął, lecz ostatniej chwili, w której ten przedmiot istniał, łatwo zrozumieć, dlaczego Lanak był tak bardzo zdziwiony. Mnóstwo ludzi jest, przynajmniej do pewnego stopnia, uzdolnionych w kierunku magii, ale większość z nich umiera nigdy nie dowiedziawszy się o tym. Królowa do nich nie należała. Otóż powiem wam, że przerażające dla Lanaka było odkrycie, że uczenie jej sprawia mu przyjemność; co więcej, nawet oczekiwał tych lekcji z niecierpliwością. Nigdy wcześniej nie nauczał swojej sztuki ani nie miał zbyt wielu okazji, aby podyskutować na ten temat z innymi czarnoksiężnikami. Dwyla wiedziała jedynie jak na co dzień obcować z magią, lecz tak jak Królowa była nieświadoma tego wszystkiego, co kryło się za narysowanymi kredą kołami i pentagramami, które często zmywała szorując rano podłogę. Ale Królowa przynajmniej była chciwa wiedzy o każdym elemencie, od którego zależy urok, czy powodzenie choćby najbłahszego zaklęcia. Czasami Lanak czuł się wręcz winny, że praca z nią sprawiała mu tyle przyjemności. Nie miał złudzeń, jaki użytek Królowa zrobi z czarów, których się od niego nauczy. Często bowiem powtarzała sobie:
„Ten cały obszar na południe do Durlis powinien być monarchią, prawdziwym imperium - a czym jest? Jedynie zlepkiem rozrosłych ponad miarę majątków rodowych, którym brak nawet energii do przeprowadzenia przyzwoitej wojny. Otóż, kiedy już będę czarnoksiężnikiem, zmienię to. Wierz mi, że tak uczynię”.
„Wasza Królewska Mość nigdy nie będzie czarnoksiężnikiem” - szczerze odpowiadał Lanak. „Gdy skończymy, możesz mieć pani takie umiejętności jak czarnoksiężnik, to prawda. Ale to nie to samo”.
Królowa zazwyczaj śmiała się wtedy: wybuchała dziecięcym chichotem, który jednak nigdy nie zdołał w pełni ukryć żądzy władzy, która się za nim kryła. „Posłużą mi równie dobrze, mój drogi Lanaku. Każda z nich, już wkrótce”. To „już wkrótce” miało nastąpić zbyt szybko, z czego Lanak zdawał sobie sprawę, gdyż Królowa nadal uczyła się w zadziwiającym tempie. Nie przyswajała wiedzy, lecz wręcz ją pożerała, poszerzając o nowe sztuki magiczne, tak jak zamierzała poszerzyć swoje królestwo o małe miasta, państwa, prowincje i księstwa, z których szydziła. Nie miał ...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]