[ Pobierz całość w formacie PDF ]

BEZ

PUDŁA

LEE CHILD

Tłumaczenie: Paulina Braiter

BEZ PUDŁA

Tytuł oryginału: WITHOUT FAIL

Wydanie I

Wydawca: ISA Sp. z o.o. Redakcja:

Aleksandra Ring Korekta: Aleksandra

Gietka-Ostrowska Skład: KOMPEJ

Informacje dotyczące sprzedaŜy hurtowej, detalicznej i wysyłkowej: ISA

Sp. z o.o. Al. Krakowska 110/114 02-256 Warszawa tel./fax (0-22) 846 27 59

e-mail: isa@isa.pl

ISBN: 83.7418-043-9

ISBN: 978-83-7418-043-6

Zapraszamy do odwiedzenia naszej strony internetowej:

www. isa.pl/sensacja

KsiąŜkę tę dedykuję mojemu bratu Richardowi

z Gloucester w Angli ,

mojemu bratu Davidowi z Brecon w Wali ,

mojemu bratu Andrew z Sheffield w Angli

i mojemu przyjacielowi Jackowi Hutchesonowi

z Penicuik w Szkocji.

owiedzieli się o nim w lipcu. Przez cały sierpień

D byli wściekli, we wrześniu próbowali go zabić.

Zdecydowanie za wcześnie; nie byli gotowi. Próba zakoń-

czyła się fiaskiem. Mogło dojść do katastrofy, ale w istocie

zdarzył się cud, bo nikt niczego nie zauwaŜył.

PosłuŜyli się tradycyjną metodą, by oszukać ochronę, i

zajęli pozycję trzydzieści metrów od miejsca, w którym

miał przemówić. UŜyli tłumika i chybili o parę centyme-

trów. Pocisk musiał przelecieć mu tuŜ nad głową, moŜe

nawet przez włosy, poniewaŜ cel natychmiast podniósł

rękę i przygładził je z powrotem, jakby wiatr wzburzył mu

fryzurę. Później oglądali to wiele razy w telewizji. Pod-

niósł rękę i przygładził włosy. Nic poza tym. Kontynuował

wystąpienie, nieświadom niczego, bo z definicji kula z

broni z tłumikiem jest zbyt szybka, by dało się ją dostrzec,

i zbyt cicha, by ją usłyszeć. Chybiła zatem i poleciała da-

lej. Nie trafiła teŜ w nikogo innego za jego plecami, w

Ŝadną przeszkodę, budynek - leciała dalej prosto, niestru-

dzenie, póki nie wyczerpała się jej energia, a siła ciąŜenia

nie ściągnęła jej na ziemię wprost na rozległe łąki. Nikt nie

zareagował, nikt nic nie zrobił. Zupełnie jakby kuli wcale

nie wystrzelono. Nie próbowali ponownie. Byli zbyt

wstrząśnięci.

A zatem klęska i cud, a takŜe nauczka. Przez cały paź-

dziernik działali niczym zawodowcy, którymi byli. Uspo-

kajali się, zaczynali od nowa, rozmyślali, uczyli się, przy-

gotowywali drugą próbę. To będzie lepsza próba, starannie

zaplanowana i właściwie wykonana. Połączenie techniki,

drobiazgowości i wyrafinowania, przyprawionych zdroŜ-

nym strachem. Godna próba. Twórcza. I przede wszystkim

zakończona sukcesem.

A potem nadszedł listopad i reguły się zmieniły.

* * *

FiliŜanka Reachera była pusta, lecz wciąŜ ciepła. Uniósł

ją ze spodeczka i przechylił, obserwując spływającą ku

niemu resztkę kawy, powolną i brązową niczym muł

rzeczny.

- Kiedy trzeba to zrobić? - spytał.

- Jak najszybciej - odparła.

Skinął głową. Wysunął się zza stolika i wstał.

- Odezwę się za dziesięć dni - oznajmił.

- śeby poinformować o swojej decyzji?

Pokręcił głową.

- śeby powiedzieć, jak mi poszło.

- To akurat będę wiedziała.

- No dobra, w takim razie Ŝeby powiedzieć, gdzie masz

wysłać pieniądze.

Zamknęła oczy i uśmiechnęła się. Spojrzał na nią.

- Sądziłaś, Ŝe odmówię? — spytał. Uniosła powieki.

- Sądziłam, Ŝe trudniej cię będzie przekonać. Wzruszył

ramionami.

- Tak jak mówił Joe, uwielbiam wyzwania. Joe zwykle

miał rację w takich sprawach. Zwykle miał rację w wielu

sprawach.

- Teraz nie wiem, co powiedzieć. Chyba powinnam po-

dziękować.

W milczeniu odwrócił się ku wyjściu, w tym momencie

jednak wstała, blokując mu drogę. Przez chwilę trwali bez

ruchu, skrępowani, uwięzieni za stolikiem. Wyciągnęła

rękę, on ją uścisnął. Przytrzymała go ułamek sekundy dłu-

Ŝej, a potem wspięła się na palce i ucałowała w policzek.

Usta miała miękkie, ich dotyk palił niczym uderzenie prą-

dem.

- Uścisk dłoni nie wystarczy - oznajmiła. - Zrobisz to

dla nas. - Zawiesiła głos. - A poza tym o mało nie zostałeś

moim szwagrem.

Reacher milczał, skinął tylko głową i szurając nogami,

wydostał się zza stołu. Raz jeden obejrzał się za siebie,

potem wyszedł po schodach na ulicę. Na jego dłoni pozo-

stał ślad jej perfum. Reacher poszedł do kabaretu, zostawił

w garderobie list do przyjaciół, potem ruszył w stronę au-

tostrady. Miał dziesięć dni na to, by znaleźć sposób zabicia

czwartej najlepiej strzeŜonej osoby na świecie.

* * *

Wszystko zaczęło się osiem godzin wcześniej. W spo-

sób następujący: szefowa zespołu, M.E. Froelich przyszła

do pracy w poniedziałkowy ranek trzynaście dni po wybo-

rach, w godzinę przed dragą naradą strategiczną, siedem

dni po tym, jak ktoś pierwszy raz wymówił słowo „za-

mach”, i podjęła ostateczną decyzję. Natychmiast ruszyła

na poszukiwanie swego bezpośredniego przełoŜonego.

Znalazła go w pokoju sekretarki przed gabinetem. Wyraź-

nie dokądś szedł i widać było, Ŝe się spieszył. Pod pachą

trzymał teczkę, jego twarz miała wyraz mówiący jasno:

trzymaj się z daleka. Ona jednak odetchnęła głęboko i dała

mu do zrozumienia, Ŝe musi porozmawiać natychmiast.

Pilnie. Rzecz jasna nieoficjalnie i na osobności. Przysta-

nął na chwilę, odwrócił się gwałtownie i skierował z po-

wrotem do swego gabinetu. Pozwolił jej wejść do środka,

po czym zamknął drzwi - dość cicho, by niezaplanowane

spotkanie nabrało nieco spiskowego charakteru, lecz do-

statecznie stanowczo, aby nie miała cienia wątpliwości, Ŝe

zakłócenie porządku dnia mocno go zirytowało. Zwykłe

szczęknięcie zamka niosło ze sobą wyraźną wiadomość,

wyraŜoną w jasnym i zrozumiałym języku biurowej hie-

rarchii: oby nie była to strata czasu.

Po dwudziestu pięciu latach pracy był weteranem i szyb-

kimi krokami zbliŜał się do emerytury. Przekroczył juŜ pięć-

dziesiątkę, dawne czasy minęły bezpowrotnie. WciąŜ wy-

soki, wciąŜ szczupły i umięśniony, szybko jednak siwiał i

stawał się miękki. Nazywał się Stuyvesant; gdy pytano o

pisownię, wyjaśniał nieodmiennie: „Jak ostatni dyrektor

generalny Nowego Amsterdamu”, po czym, czyniąc ukłon

w stronę współczesnego świata, dodawał: „Jak papierosy”.

Przez całe Ŝycie ubierał się w klasyczne stroje od Brook

Brothers, uwaŜano jednak, iŜ potrafi dostosować swą tak-

tykę do okoliczności. A co najwaŜniejsze, nigdy nie prze-

grał, ani razu, a pracował od bardzo dawna i miewał sporo

trudnych chwil. Tym samym w bezlitosnym rachunku or-

ganizacji uwaŜano go za dobrego szefa.

- Wydajesz się nieco nerwowa - zauwaŜył.

- Jestem zdenerwowana - przyznała Froelich.

Gabinet miał mały i cichy, skąpo umeblowany, bardzo

czysty. Ściany pomalowano na biało, wnętrze oświetlała

lampa halogenowa. W jedynym oknie wisiała biała werty-

kalna Ŝaluzja - do połowy zaciągnięta, przysłaniała szary

świat zewnętrzny.

- Czemu się denerwujesz? - spytał.

- Muszę prosić o pozwolenie.

- Na co?

- Na coś, czego chcę spróbować — odparła.

Była dwadzieścia lat młodsza od Stuyvesanta, miała do-

kładnie trzydzieści pięć lat. Raczej wysoka, ale nie prze-

sadnie: moŜe 3,5 centymetra więcej niŜ średnia wzrostu

Amerykanek jej pokolenia. Lecz promieniujące z niej in-

teligencja, energia i Ŝywotność sprawiały, Ŝe opisując ją,

nikt nie uŜyłby słowa „przeciętna”. Jednocześnie gibka i

muskularna, z jasną, połyskującą skórą i błyszczącymi

oczami wyglądała jak sportsmenka. Włosy miała krótkie,

jasne i dość potargane. Sprawiała wraŜenie, jakby w po-

śpiechu wyskoczyła spod prysznica i przebrała się, świeŜo

po zdobyciu złotego medalu na olimpiadzie, najpewniej w

sporcie druŜynowym; zupełnie jak by nie zaszło nic wiel-

kiego, jakby chciała zniknąć ze stadionu, nim zjawią się

dziennikarze telewizyjni i zasypią ją pytaniami. W sumie

wyglądała na osobę bardzo kompetentną i jednocześnie

skromną.

...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki

Search