[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Bhagavad-Gita
Taka Jaką Jest
Kompletne Wydanie
Dedykacja
Śri Śrimad A.C. Bhaktivedanty Swamiego Prabhupady:
dedykuję
ŚRILA BALADEVIE VIDYABHUSANIE
który tak wspaniale zaprezentował
komentarz
Govinda-bhasya
do
filozofii Vedanty
Prolog
Chociaż
Bhagavad-gita
była wielokrotnie publikowana i jest powszechnie czytana jako osobne dzieło, oryginalnie pojawiła się jako
epizod
Mahabharaty,
epickiej historii w sanskrycie z czasów starożytnych.
Mahabharata
opowiada o wydarzeniach wiodących do
obecnego wieku Kali. To właśnie na początku tego wieku, jakieś pięć tysięcy lat temu, Pan Krsna przekazał
Bhagavad-gitę
Swemu
przyjacielowi i wielbicielowi Arjunie.
Ich rozmowa jeden z największych filozoficznych i religijnych dialogów znanych człowiekowi – miała miejsce tuż przed
rozpoczęciem walki, wielkiego bratobójczego konfliktu pomiędzy setką synów Dhrtarastry po jednej stronie, a ich kuzynami
Pandavami, synami Pandu, po drugiej.
Dhrtarastra i Pandu byli braćmi zrodzonymi w dynastii Kuru, wywodzącej się od króla Bharaty – dawnego władcy świata – od
którego imienia
Mahabharata
przyjęła swą nazwę. Ponieważ Dhrtarastra, starszy brat, był od urodzenia ślepcem, tron, który w
innym wypadku należał się jemu, przekazano jego młodszemu bratu, Pandu.
Pandu zmarł w młodym wieku, a pięciorgiem jego dzieci – Yudhisthirą, Bhimą, Arjuną, Nakulą i Sahadevą – zaopiekował się
Dhrtarastra, który w rezultacie został też – na pewien czas – królem. Tak więc synowie Dhrtarastry i Pandu wychowywali się w tym
samym pałacu. Wszyscy byli szkoleni w sztuce militarnej przez doświadczonego Dronę, otrzymując też rady czcigodnego "dziadka"
rodu – Bhismy.
Jednakże synowie Dhrtarastry – szczególnie najstarszy, Duryodhana – byli pełni nienawiści i zawiści wobec Pandavów. A ślepy i
złośliwy Dhrtarastra pragnął, aby jego synowie, a nie synowie Pandu, odziedziczyli królestwo.
Tak więc Duryodhana – za przyzwoleniem Dhrtarastry – snuł plany zabicia synów Pandu, którym udało się – dzięki troskliwej
opiece ich wuja Vidury i ich kuzyna Pana Krsny – ujść z życiem.
Pan Krsna nie był zwykłym człowiekiem, ale Samym Najwyższą Osobą Boga, który zstąpił na tę Ziemię i grał rolę księcia w
ówczesnej dynastii. W roli tej był On również bratankiem żony Pandu, Kunti, czyli Prthy, matki Pandavów. Więc Krsna sprzyjał
prawym synom Pandu i chronił ich, zarówno jako ich krewny, jak też jako wieczny obrońca religii. W końcu jednakże sprytny
Duryodhana wyzwał Pandavów do wzięcia udziału w grze hazardowej. W tym zgubnym turnieju Duryodhana i jego bracia
zawładnęli Draupadi, wierną i oddaną żoną Pandavów, i znieważyli ją poprzez usiłowanie obnażenia jej przed zgromadzeniem
książąt i królów. Ocaliła ją przed tym boska interwencja Krsny, ale w tej oszukańczej grze hazardowej Pandavowie zostali
podstępem pozbawieni królestwa i skazani na trzynastoletnie wygnanie.
Po powrocie z tułaczki Pandavowie poprosili Duryodhanę o zwrot swego prawowitego królestwa, jednakże ten bezceremonialnie
odmówił im. Będąc zobowiązanymi – jako członkowie porządku książęcego – pełnić administracyjne funkcje społeczne, Pandavowie
poprosili, aby oddano im chociaż pięć wiosek. Ale Duryodhana butnie odpowiedział, że nie odstąpi im nawet takiego kawałka ziemi,
w który mogliby wbić szpilkę.
Do tego czasu Pandavowie cierpliwie znosili wszystko, ale w tym momencie wojna zdawała się być nieuniknioną.
Niemniej jednak, kiedy książęta całego świata podzielili się już – niektórzy stając po stronie synów Dhrtarastry, a inni biorąc
stronę Pandavów – Krsna osobiście przyjął rolę posłańca synów Pandu i udał się do pałacu Dhrtarastry, aby pertraktować w sprawie
pokoju. Jednakie Jego prośba została odrzucona, i teraz wojna była pewna.
Pandavowie, osoby o najwyższych zasadach moralnych, rozpoznali w Krsnie Najwyższą Osobę Boga, podczas gdy niepobożni
synowie Dhrtarastry – nie. Jednakże Krsna zgodził się wziąć udział w wojnie odpowiednio do pragnienia przeciwnika. Jako Bóg, nie
wziąłby udziału w walce osobiście. Ale ktokolwiek pragnął, mógł skorzystać z armii Krsny – podczas gdy strona druga mogła mieć
Samego Krsnę, który wystąpiłby w roli doradcy i pomocnika. Duryodhana, geniusz polityczny, złakomił się na siły wojskowe Krsny,
podczas gdy Pandavowie zgodnie pragnęli mieć po swojej stronie samego Krsnę.
Tak więc Krsna został woźnicą Arjuny, zgodziwszy się kierować bajkowym powozem łucznika. To doprowadza nas do momentu,
w którym rozpoczyna się
Bhagavad-gita:
dwie armie ustawione w szyku bojowym, gotowe do stoczenia walki, a Dhrtarastra
niecierpliwie pyta swego sekretarza Sanjayę, "Cóż uczynili oni?"
Zatem czytelnik jest już pokrótce zaznajomiony z wydarzeniami prowadzącymi do bitwy na Polu Kuruksetra, konieczna jest
jedynie krótka uwaga odnośnie do tego tłumaczenia i komentarza.
Ogólnym wzorem, którego przestrzegali dotychczasowi tłumacze prezentujący
Bhagavad-gitę,
było odsuwanie na bok Osoby
Krsny, aby zrobić miejsce na swoje własne koncepcje i filozofie. Historia
Mahabharaty
jest uważana za malowniczą mitologię, a
1
Krsna staje się poetycznym środkiem wykorzystywanym do przedstawienia idei jakiegoś bezimiennego geniusza, albo w najlepszym
razie jest pomniejszą osobowością historyczną.
Ale osoba Krsna – przynajmniej w opinii Samej Gity – jest zarówno celem, jak i istotą
Bhagavad-gity.
To tłumaczenie jednak, jak i jego komentarz, kieruje czytelnika ku Krsnie, a nie odsuwa go od Niego. Pod tym względem
Bhagavad-gita Taka Jaką Jest
jest wyjątkowa. Również rzeczą wyjątkową jest to, iż dzięki temu
Bhagavad-gita
staje się całkowicie
jednolitą i zrozumiałą. Jako że Krsna jest mówcą
Gity,
jak również jej ostatecznym celem, jest to niewątpliwie jedyne tłumaczenie,
które prezentuje to wielkie pismo święte w jego prawdziwej wymowie.
Od Wydawcy
Słowo wstępne
Początkowo napisałem
Bhagavad-gitę Taka Jaką Jest
w postaci, w jakiej prezentowana jest obecnie. Kiedy po raz pierwszy
opublikowano tę książkę, oryginalny rękopis skrócono na nieszczęście do około 400 stron, pozbawiono go i ilustracji tłumaczenia
większości oryginalnych wersetów
Śrimad Bhagavad-gity.
We wszystkich moich pozostałych książkach –
Śrimad-Bhagavatam, Śri
Iśopanisad
itd. – stosuję następujący system: przedstawiam oryginalny tekst, daję jego łacińską transliterację i ekwiwalenty
angielskie dla każdego słowa w sanskrycie, tłumaczenie i następnie wyjaśnienie tekstu. To czyni książkę bardzo
autentyczną,
naukową i przejrzystą. Toteż nie byłem bardzo szczęśliwy, kiedy musiałem pomniejszyć oryginał. Jednak później, kiedy znacznie
wzrósł popyt na
Bhagavad-gitę Taka Jaką Jest,
wielu naukowców i wielbicieli prosiło mnie o przedstawienie tej książki w jej
pierwotnej postaci. Tak więc obecnie próbujemy zaprezentować tę wielką księgę wiedzy w niezmienionej postaci, z pełnym
tłumaczeniem
parampara,
w celu głębszego i progresywniejszego rozpowszechnienia ruchu świadomości Krsny.
Nasz ruch świadomości Krsny jest prawdziwy, historycznie autoryzowany, naturalny i transcendentalny, dzięki temu, że oparty
jest na
Bhagavad-gicie Taka Jaką Jest.
Stopniowo staje się on najbardziej popularnym ruchem. szczególnie wśród młodszego
pokolenia. Staje się on również coraz bardziej interesującym dla pokolenia starszego. Ludzie starsi wiekiem zaczynają interesować
się nim tak bardzo, że ojcowie i dziadkowie moich uczniów udzielają nam poparcia, zostając dożywotnimi członkami naszego
wielkiego towarzystwa, Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Krsny. Wielu rodziców zwykło odwiedzać mnie, aby
wyrazić swoje uczucie wdzięczności za zapoczątkowanie ruchu świadomości Krsny wśród tych, którzy nie są rodowitymi
mieszkańcami Indii. W rzeczywistości pierwotnym ojcem tego ruchu jest Sam Pan Krsna i zapoczątkowany on został bardzo dawno
temu, a w społeczności ludzkiej przekazywany jest poprzez sukcesję uczniów. Jeśli mam w związku z tym jakąś zasługę, nie należy
ona do mnie osobiście, ale do mojego wiecznego mistrza duchowego, Jego Boskiej Miłości Om Visnupada Paramahamsy
Parivrajakacaryi 108 Śri Śrimad Bhaktisiddhanty Sarasvatiego Gosvamiego Maharajy Prabhupady.
Jeżeli ja mam jakiś udział w tej sprawie, to jedynie taki, że spróbowałem przedstawić
Bhagavad-gitę Taką Jaką Jest,
bez
zafałszowań. Przed obecną edycją
Bhagavad-gity Taką Jaką Jest,
prawie wszystkie wydania
Bhagavad-gity
w języku angielskim
miały na celu zaspokojenie czyichś osobistych ambicji. My, prezentując
Bhagavad-gitę Taką Jaką Jest,
staramy się przedstawić
misję Najwyższej Osoby Boga, Krsny. Naszym interesem jest ukazanie woli Krsny, a nie woli jakiegoś światowego spekulanta-
polityka, filozofa czy naukowca, gdyż ci mają bardzo niewielką wiedzę o Krsnie, pomimo całej swojej wiedzy innego rodzaju. Kiedy
Krsna mówi:
man-mana bhava mad-bhakto mad-yaji mam namaskuru
itd., my – w odróżnieniu od tzw. naukowców – nie mówimy,
że Krsna i Jego wewnętrzny duch są różne. Krsna jest absolutem i nie ma różnicy pomiędzy imieniem Krsny, Jego formą,
jakościami, rozrywkami itd. Tę absolutną pozycję Krsny niełatwo zrozumieć tym wszystkim osobom, które nie są Jego wielbicielami
w systemie
parampara
(sukcesji uczniów). Na ogół, tzw. naukowcy, politycy, filozofowie i
svami
nie posiadający doskonałej wiedzy
o Krsnie, próbują skazać Go na banicję albo zabić swoimi komentarzami do
Bhagavad-gity.
Takie nieautoryzowane komentarze do
Bhagavad-gity
znane są jako
Mayavada-bhasya
i Pan Caitanya mówi wyraźnie, że zbłądzi każdy, kto próbuje zrozumieć
Bhagavad-
gitę
z punktu widzenia Mayavadi. W rezultacie zwiedziony student
Bhagavad-gity
z pewnością będzie zdezorientowany na ścieżce
duchowego przewodnictwa i nie będzie w stanie powrócić do domu, z powrotem do Boga.
Naszym jedynym celem jest przedstawienie
Bhagavad-gity Taką Jaką Jest
po to, aby poprowadzić uwarunkowanych studentów do
tego samego celu, dla którego Krsna zstępuje na tę planetę raz w ciągu dnia Brahmy, czyli co każde 8 600 000 000 lat. Cel ten został
wytłumaczony w
Bhagavad-gicie
i my musimy przyjąć go takim jakim jest, gdyż w przeciwnym razie wszelkie próby zrozumienia
Bhagavad-gity
i jej mówcy, Pana Krsny, nie będą miały sensu. Pan Krsna po raz pierwszy przekazał
Bhagavad-gitę
bogu słońca,
kilkaset milionów lat temu. Musimy przyjąć ten fakt i w ten sposób zrozumieć historyczne znaczenie
Bhagavad-gity,
bez fałszywej
interpretacji, opierając się na autorytecie Krsny. Interpretowanie
Bhagavad-gity
bez odwoływania się do woli Krsny jest największą
obrazą. Aby uchronić się od tej obrazy, należy zrozumieć Pana jako Najwyższą Osobę Boga, tak jak został On bezpośrednio
zrozumiany przez Arjunę, pierwszego ucznia Pana Krsny Takie zrozumienie
Bhagavad-gity
jest prawdziwie korzystne i polecane dla
pomyślności ludzkiego społeczeństwa w wypełnianiu misji życia.
Ruch świadomości Krsny jest konieczny w ludzkim społeczeństwie, dlatego że ofiarowuje on najwyższą doskonałość życia.
Bhagavad-gita
w pełni tłumaczy, w jaki sposób się to dzieje. Na nieszczęście światowi awanturnicy zrobili użytek z
Bhagavad-gity,
dając ujście swoim demonicznym skłonnościom i wprowadzając ludzi w błąd, jeśli chodzi o prawidłowe zrozumienie prostych zasad
życia. Każdy powinien wiedzieć jak Bóg, Krsna, jest wielki i każdy powinien poznać rzeczywistą pozycję żywych istot. Każdy
powinien wiedzieć, że żywa istota jest wiecznym sługą i jeśli nie służy Krsnie, musi służyć złudzeniu w różnych odmianach trzech
gun
natury materialnej, i wskutek tego podlega wiecznej wędrówce w cyklu narodzin i śmierci. Procesowi temu muszą podlegać
nawet tzw. wyzwoleni spekulanci Mayavadi. Wiedza ta stanowi wielką naukę i każda żywa istota powinna słuchać jej dla swojej
własnej korzyści.
Ludzie na ogół, szczególnie w tym wieku Kali, oczarowani są zewnętrzną energią Krsny i błędnie rozumują, że poprzez rozwój
materialnego dobrobytu każdy człowiek będzie szczęśliwy. Nie posiadają wiedzy o tym, że ta materialna, zewnętrzna natura jest
bardzo silna i każdy jest mocno ograniczony przez jej ścisłe prawa. Żywa istota jest szczęśliwie cząstką Pana, zatem jej naturalną
funkcją jest bezpośrednia służba dla Pana. Pod wpływem złudzenia próbuje ona osiągnąć szczęście, służąc na różne sposoby
zadowalaniu własnych zmysłów, co jednak nigdy nie uczyni jej szczęśliwą. Zamiast zadowalać swoje własne, materialne zmysły,
powinna zadowalać zmysły Pana. Jest to najwyższą doskonałością życia. Pan chce tego i żąda tego. Należy zrozumieć to centralne
zagadnienie
Bhagavad-gity.
Nasz ruch świadomości Krsny uczy cały świat tej najważniejszej rzeczy i ponieważ my nie profanujemy
tematu
Bhagavad-gity Taka Jaką Jest,
wszyscy poważnie zainteresowani wyciągnięciem korzyści ze studiowania
Bhagavad-gity
2
muszą przyjąć pomoc od ruchu świadomości Krsny, aby zrozumieć
Bhagavad-gitę
praktycznie, pod bezpośrednim przewodnictwem
Pana. Dlatego mamy nadzieję, ze ludzie wyciągną jak najwięcej korzyści ze studiowania
Bhagavad-gity Taka Jaką Jest,
którą tutaj
prezentujemy. Jeśli chociaż jedna osoba zostanie czystym wielbicielem (bhaktą) Pana, będziemy uważali nasz wysiłek za sukces.
(podpis Prabhupada- w układzie strony
lub online)
12 maja 1971 A. C. Bhaktivedanta Swami
Sydney, Australia
Wprowadzenie
om ajnana-timirandhasya jnananjana-śalakaya
caksur unmilitam yena tasmai śri-gurave namah
śri-caitanya-mano-'bhistam sthapitam yena bhu-tale
svayam rupah kada mahyam dadati sva-padantikam
Urodziłem się w najciemniejszej ignorancji i mój mistrz duchowy otworzył moje oczy światłem wiedzy. Ofiarowuję mu moje
głębokie wyrazy szacunku.
O, kiedy Śrila Rupa Gosvami Prabhupada, który ustanowił w tym materialnym świecie misję mającą spełnić życzenie Pana
Caitanyi, da mi schronienie u swych lotosowych stóp?
vande 'ham śri-guroh śri-yuta-pada-kamalam śri-gurun vaisnavamś ca
śri-rupam sagrajatam saha-gana-raghunathanvitam tam sa-jivam
sadvaitam savadhutam parijana-sahitam krsna-caitanya-devam
śri-radha-krsna-padan saha-gana-lalita-śri-viśakhanvitamś ca
Kłaniam się lotosowym stopom mojego mistrza duchowego i stopom wszystkich Vaisnavów. Kłaniam się lotosowym stopom Śrila
Rupy Gosvamiego i jego starszego brata Sanatany Gosvamiego, jak również lotosowym stopom Raghunatha Dasy, Raghunatha
Bhatty, Gopala Bhatty i Śrila Jivy Gosvamiego. Składam hołd Panu Krsnie Caitanyi i Panu Nityanandzie razem z Advaitą Acaryą,
Gadadharą, Śrivasą i ich innymi towarzyszami. Składam hołd Śrimati Radharani i Śri Krsnie oraz Ich towarzyszkom, Śri Lalicie i
Viśace.
he krsna karuna-sindho dina-bandho jagat-pate
gopeśa gopika-kanta radha-kanta namo 'stu te
O mój drogi Krsno, Ty jesteś przyjacielem strapionych i źródłem stworzenia. Ty jesteś panem pasterek
gopi
i kochankiem Radharani.
Tobie składam hołd.
tapta-kancana-gaurangi radhe vrndavaneśvari
vrsabhanu-sute devi pranamami hari-priye
Składam hołd Radharani, Królowej Vrndavany, o cerze koloru stopionego złota. Ty jesteś córką Króla Vrsabhanu i jesteś bardzo
droga Panu Krsnie.
vancha-kalpatarubhyaś ca krpa-sindhubhya eva ca
patitanam pavanebhyo vaisnavebhyo namo namah
Ofiarowuję wyrazy szacunku wszystkim Vaisnavom, wielbicielom Pana, którzy tak jak drzewo pragnień spełniają życzenia
wszystkich, i którzy pełni są współczucia dla upadłych dusz.
śri-krsna-caitanya prabhu-nityananda
śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda
Składam hołd Śri Krsnie Caitanyi, Prabhu Nityanandzie, Śri Advaicie, Gadadharze, Śrivasie i wszystkim innym w sukcesji uczniów.
hare krsna hare krsna krsna krsna hare hare
hare rama hare rama rama rama hare hare
3
Bhagavad-gita
jest również znana jako
Gitopanisad.
Jest ona esencją wiedzy wedyjskiej, a w literaturze wedyjskiej jednym z
najważniejszych
Upanisadów.
Jest tak wiele komentarzy do
Bhagavad-gity
w języku angielskim, że ktoś może zapytać, czy istnieje
potrzeba jeszcze jednego. To obecne wydanie może być wytłumaczone w następujący sposób. Ostatnio pewna Amerykanka
poprosiła mnie, abym polecił jej jakieś angielskie tłumaczenie
Bhagavad-gity.
Oczywiście w Ameryce jest bardzo wiele wydań
Bhagavad-gity
dostępnych w języku angielskim, ale o ile mogłem się zorientować (nie tylko w Ameryce, ale również w Indiach), o
żadnym z nich nie można powiedzieć, że jest autorytatywne, gdyż prawie w każdym z nich komentator wyraził swoje własne opinie,
nie dotykając ducha
Bhagavad-gity
takiej jaką ona jest.
Duch
Bhagavad-gity
zawarty jest w samej
Bhagavad-gicie.
Jest to tak: jeśli chcemy zażyć jakieś lekarstwo, musimy zażyć je
zgodnie z zaleceniami recepty. Nie możemy przyjąć lekarstwa według własnej fantazji lub kierując się wskazówkami przyjaciela.
Musimy zażyć je zgodnie ze wskazówkami umieszczonymi na etykietce albo zgodnie z zaleceniem lekarza. Podobnie,
Bhagavad-
gitę
powinniśmy rozumieć i przyjmować tak, jak poleca to jej autor. Autorem
Bhagavad-gity
jest Pan Śri Krsna. Jest On wspominany
na każdej stronie
Bhagavad-gity
jako Najwyższa Osoba Boga, Bhagavan. Oczywiście słowo
bhagavan
czasami odnosi się do jakiejś
potężnej osoby albo potężnego półboga, i niewątpliwie tutaj też
bhagavan
wskazuje na Pana Śri Krsnę jako wielką osobowość, ale
równocześnie powinniśmy wiedzieć, że Pan Śri Krsna jest Najwyższą Osobą Boga, jak potwierdzili to wszyscy wielcy
acaryowie
(mistrzowie duchowi), jak Śankaracarya, Ramanujacarya, Madhvacarya, Nimbarka Svami, Śri Caitanya Mahaprabhu i wiele innych
autorytetów wiedzy wedyjskiej w Indiach. Pan Sam dowodzi w
Bhagavad-gicie,
że jest Najwyższą Osobą Boga i jest przyjęty jako
taki w
Brahma-samhicie,
wszystkich
Puranach,
a szczególnie w
Śrimad-Bhagavatam,
znanym jako
Bhagavata Purana
(
krsnas tu
bhagavan svayam
)
.
Zatem powinniśmy przyjąć
Bhagavad-gitę
tak, jak poleca to Sam Osoba Boga.
W Czwartym Rozdziale
Gity
(4.l-3) Pan mówi:
imam vivasvate yogam proktavan aham avyayam
vivasvan manave praha manur iksvakave 'bravit
evam parampara-praptam imam rajarsayo viduh
sa kaleneha mahata yogo nastah parantapa
sa evayam maya te 'dya yogah proktah puratanah
bhakto 'si me sakha ceti rahasyam hy etad uttamam
Pan informuje tutaj Arjunę, że
Bhagavad-gita
została po raz pierwszy przekazana bogu słońca, bóg słońca wytłumaczył ją Manu, z
kolei Manu wytłumaczył ją Iksvaku, i w ten sposób, poprzez sukcesję uczniów, poprzez kolejnych jej mówców, przekazywany był
ten system
yogi.
Jednak, z biegiem czasu, przekaz ten został przerwany i znajomość tego systemu zaginęła. Wskutek tego Pan musiał
powtórzyć
Bhagavad-gitę
raz jeszcze, tym razem do Arjuny na polu bitewnym Kuruksetra.
Pan powiedział Arjunie, że przekazuje mu ten najwyższy sekret dlatego, że jest on Jego przyjacielem i bhaktą (wielbicielem).
Oznacza to, że
Bhagavad-gita
jest rozprawą przeznaczoną szczególnie dla bhaktów Pana. Są trzy klasy transcendentalistów,
mianowicie
jnani
(impersonaliści),
yogini
(praktykujący medytację) i bhaktowie (wielbiciele Pana). Pan mówi tutaj wyraźnie
Arjunie, że czyni go pierwszym odbiorcą tej wiedzy w nowej
parampara
(sukcesji uczniów), ponieważ stara sukcesja została
przerwana. Dlatego życzeniem Pana było ustanowienie następnej sukcesji (
parampara
)
,
która kontynuowałaby linię myślenia idącą
od boga słońca do innych. Pan zapragnął, aby Arjuna na nowo rozpoczął rozpowszechnianie Jego nauki. Chciał On, aby Arjuna
został autorytetem w rozumieniu
Bhagavad-gity.
Widzimy więc, że
Bhagavad-gita
została przekazana Arjunie głównie dlatego, że
był On bhaktą Pana, bezpośrednim uczniem Krsny i Jego bliskim przyjacielem. Zatem
Bhagavad-gitę
może najlepiej zrozumieć
osoba, która posiada cechy podobne do Arjuny. To znaczy, że musi być ona bhaktą Pana i musi być w bliskim związku z Panem.
Skoro tylko ktoś zostaje bhaktą Pana, ma on również bezpośredni związek z Panem. Jest to bardzo skomplikowany temat, ale krótko
można powiedzieć, że bhakta (wielbiciel) posiada związek z Panem na jeden z pięciu różnych sposobów:
1. Może być wielbicielem Pana w stanie pasywnym;
2. Może być wielbicielem Pana w stanie aktywnym;
3. Może być wielbicielem Pana jako Jego przyjaciel;
4. Może być wielbicielem Pana jako Jego rodzic;
5. Może być wielbicielem Pana jako ukochany współmałżonek.
Arjuna był w związku przyjaźni z Panem. Oczywiście jest ogromna różnica pomiędzy tą przyjaźnij a przyjaźnią spotykaną w
świecie materialnym. Ta przyjaźń jest przyjaźnią transcendentalną, którą nie każdy może posiadać. Każdy ma jakiś szczególny
związek z Panem i związek ten może zostać odnowiony poprzez doskonałość służby oddania Jednak w obecnym stanie naszego
życia zapomnieliśmy nie tylko o Najwyższym Panu, ale również o naszym wiecznym z Nim związku. Każda żywa istota z wielu,
wielu bilionów i trylionów żywych istot, ma jakiś szczególny, wieczny związek z Panem. Nazywany jest on
svarupa.
Związek ten
(
svarupa
)
może zostać odnowiony poprzez proces służby oddania i stan taki nazywany jest
svarupa-siddhi –
doskonałością czyjejś
konstytucjonalnej pozycji. Więc Arjuna był wielbicielem Najwyższego Pana i łączył go z Nim związek przyjaźni.
Należy zwrócić uwagę na to, w jaki sposób Arjuna przyjął
Bhagavad-gitę.
Zostało to opisane w Rozdziale Dziesiątym (10.12-14):
arjuna uvaca
param brahma param dhama pavitram paramam bhavan
purusam śaśvatam divyam adi-devam ajam vibhum
ahus tvam rsayah sarve devarsir naradas tatha
asito devalo vyasah svayam caiva bravisi me
sarvam etad rtam manye yan mam vadasi keśava
na hi te bhagavan vyaktim vidur deva na danavah
4
"Arjuna rzekł: Ty jesteś Najwyższą Osobą Boga, ostateczną siedzibą, najczystszym, Absolutną Prawdą. Jesteś wieczną,
transcendentalną, oryginalną osobą, jesteś nienarodzonym i największym. Wszyscy wielcy mędrcy, jak Narada, Asita, Devala, Vyasa
świadczą tak o Tobie, a teraz Ty Sam mi to oznajmiasz. O Krsno, całkowicie przyjmuję za prawdę wszystko to, co mi powiedziałeś.
Ani bogowie, ani demony, o Panie, nie znają Twojej Osoby."
Po wysłuchaniu
Bhagavad-gity
od Najwyższej Osoby Boga, Arjuna zaakceptował Krsnę jako
param brahmę,
Najwyższego
Brahmana. Każda żywa istota jest Brahmanem, ale najwyższa żywa istota, czyli Najwyższa Osoba Boga, jest Najwyższym
Brahmanem.
Param dhama
oznacza, że On jest najwyższym spoczynkiem albo siedzibą wszystkiego;
pavitram
oznacza, że jest On czysty, nieskalany materialnie;
purusam
oznacza, że jest On najwyższym podmiotem radości;
śaśvatam,
że jest oryginalny,
divyam,
że jest transcendentalny,
adi-devam,
że jest On Najwyższą Osobą Boga;
ajam,
że jest nienarodzony, a
vibhum,
że jest największy.
Ktoś może pomyśleć, że Arjuna mówił to wszystko drogą pochlebstwa, jako że był przyjacielem Krsny, ale Arjuna, aby rozwiać
teko rodzaju wątpliwości z umysłów czytelników
Bhagavad-gity,
uzasadnia te pochwały już w następnym wersecie. Mówi on, że za
Najwyższą Osobę Boga uważa Krsnę nie tylko on, ale również takie autorytety, jak mędrcy Narada, Asita, Devala, Vyasadeva itd. Są
to wielkie osobistości, które rozpowszechniają wiedzę wedyjską tak, jak zostało to uznaj przez wszystkich
acaryów.
Dlatego Arjuna
mówi Krsnie, że przyjmuje za całkowicie doskonałe wszystko to, co On mówi.
Sarvam etad rtam manye:
"Wszystko, co mówisz,
przyjmuję za prawdę." Stwierdza on również, że bardzo trudno jest zrozumieć Osobę Pana, i że nawet wielcy półbogowie nie mogą
Go poznać. To znaczy, że Pana nie mogą poznać osoby stojące wyżej od istot ludzkich. Więc jak może zrozumieć Śri Krsnę ludzka
istota nie będąc Jego wielbicielem?
Zatem
Bhagavad-gitę
należy przyjmować w duchu oddania. Nie należy myśleć, że jest się równym Krsnie albo że jest On zwykłą
osobą, czy nawet wielką osobistością. Pan Śri Krsna jest Najwyższą Osobą Boga. Więc według oznajmienia
Bhagavad-gity
czy
wypowiedzi Arjuny – osoby, która próbuje zrozumieć
Bhagavad-gitę
– powinniśmy przynajmniej teoretycznie przyjąć Krsnę za
Najwyższą Osobę Boga, a dzięki temu pokornemu nastawieniu będziemy mogli zrozumieć
Bhagavad-gitę.
Bardzo trudno jest
zrozumieć
Bhagavad-gitę,
jeśli nie czyta się jej w duchu pokory jako że jest ona wielką tajemnicą.
Właściwie czym jest
Bhagavad-gita
?
Celem
Bhagavad-gity
jest wyzwolenie ludzkości z niewiedzy materialnej egzystencji. Każdy
człowiek uwikłany jest w wiele różnych kłopotów, podobnie jak Arjuna był w kłopocie, kiedy miał stoczyć bitwę na polu
Kuruksetra. Arjuna podporządkował się Śri Krsnie i wskutek tego została wygłoszona
Bhagavad-gita.
Nie tylko Arjuna, ale każdy z
nas pełen jest rozterek z powodu tej materialnej egzystencji. Samo nasze istnienie ma miejsce w atmosferze nieistnienia. W
rzeczywistości nie powinniśmy obawiać się nieistnienia. Nasza egzystencja jest wieczna. Ale w jakiś sposób zostaliśmy umieszczeni
w
asat. Asat
odnosi się do tego, co nie istnieje.
Spośród tak wielu ludzkich istot, które cierpią, niewiele jest takich, które rzeczywiście starają się dowiedzieć jaka jest ich
prawdziwa pozycja, kim są, dlaczego znalazły się w tak niefortunnym położeniu itd. Dopóki nie zaczną one dociekać źródeł
własnego cierpienia, dopóki nie zdadzą sobie sprawy z tego, że nie chcą cierpieć, a raczej chcą położyć kres wszelkim cierpieniom,
dopóty nie mogą być one uważane za doskonałe ludzkie istoty. Człowieczeństwo zaczyna się wtedy, gdy ten rodzaj dociekań budzi
się w naszym umyśle. W
Brahma-sutrze
takie dociekanie nazywane jest
brahma-jijnasa. Athato brahma-jijnasa.
Dopóki ludzka
istota nie docieka natury Absolutu, każde jej działanie powinno być uważane za błędne. Zatem ci, którzy zaczynają pytać, dlaczego
cierpią albo skąd pochodzą i gdzie pójdą po śmierci, są odpowiednimi studentami do poznania
Bhagavad-gity.
Szczery student
powinien również mieć niezachwiany szacunek dla Najwyższej Osoby Boga. Takim uczniem był Arjuna.
Pan Krsna zstępuje specjalnie po to, by na nowo ustanowić prawdziwy cel życia, kiedy człowiek o tym celu zapomina. Nawet
wtedy, spośród wielu, wielu rozbudzonych ludzkich istot może tylko jedna rzeczywiście osiąga zrozumienie swej pozycji i dla takiej
osoby przekazywana jest
Bhagavad-gita:
Właściwie my wszyscy zostaliśmy pożarci przez tygrysicę niewiedzy, ale Pan jest bardzo
miłosierny dla żywych istot, szczególnie dla istot ludzkich. Dlatego przekazał On
Bhagavad-gitę,
czyniąc Swego przyjaciela Arjunę
Swoim uczniem.
Będąc towarzyszem Pana Krsny, Arjuna był ponad wszelką ignorancją. Jednak na Polu Bitewnym Kuruksetra został on specjalnie
poddany działaniu złudnej energii w tym celu, by pytać Pana Krsnę o problemy życia, tak aby Pan mógł wyjaśnić je dla korzyści
przyszłych pokoleń ludzkich istot i aby nakreślić plan życia. Wszystko to po to, aby człowiek mógł działać zgodnie z tym planem i
doskonalić misję swojego ludzkiego życia.
Przedmiotem rozważań
Bhagavad-gity
jest pięć podstawowych prawd. Przede wszystkim wytłumaczona jest w niej nauka Boga, a
następnie konstytucjonalna pozycja żywej istoty,
jivy.
Istnieje
iśvara,
to znaczy kontroler, i istnieją
jivy,
żywe istoty, które są
kontrolowane. Kiedy żywa istota twierdzi, że nie jest kontrolowana, ale że jest wolna, jest wtedy niespełna rozumu. Żywa istota jest
kontrolowana pod każdym względem, przynajmniej w swoim uwarunkowanym życiu. Podstawowym przedmiotem rozważań w
Bhagavad-gicie
jest
iśvara
(najwyższy kontroler) i
jivy
(kontrolowane żywe istoty). Omówione zostały również:
prakrti
(natura materialna),
czas (okres trwania całego wszechświata, czyli manifestacji natury materialnej)
oraz
karma
(działanie).
Manifestacja kosmiczna pełna jest wszelakich działań i w te różne czynności zaangażowane są wszystkie żywe istoty. Z
Bhagavad-
gity
musimy dowiedzieć się: czym jest Bóg, czym są żywe istoty, czym jest
prakrti,
czym jest manifestacja kosmiczna i w jaki
sposób jest ona kontrolowana przez czas oraz jakie są czynności żywych istot.
Spośród tych pięciu podstawowych przedmiotów rozważań
Bhagavad-gity,
Najwyższy Bóg, czyli Krsna, Brahman, najwyższy
kontroler albo Paramatma – można używać któregokolwiek z tych imion – jest uznany za najwyższego ze wszystkich. Żywe istoty
jakościowo są takie same jak najwyższy kontroler. Na przykład Pan sprawuje kontrolę nad sprawami wszechświata, nad materialną
naturą itd., jak to zostanie wytłumaczone w następnych rozdziałach
Bhagavad-gity.
Materialna natura nie jest niezależna. Działa ona
pod kierunkiem Najwyższego Pana. Pan Krsna mówi,
mayadhyaksena prakrtih suyate sa-caracaram:
"Ja kieruję działaniem tej
materialnej natury." Gdy obserwujemy jakieś wspaniałe zjawiska w naturze kosmicznej, powinniśmy wiedzieć, że poza tą kosmiczną
manifestacją istnieje kontroler. Gdyby nie ta kontrola, nic nie mogłoby się zamanifestować. Nie branie pod uwagę tego kontrolera
jest dziecinadą. Dziecko na przykład może myśleć, że samochód jest czymś zgoła cudownym, gdyż posiada zdolność poruszania się
bez pomocy konia czy innego zwierzęcia pociągowego, ale rozsądny człowiek wie, na czym polega działanie mechanizmu
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki

Search