[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Bhagawad Gita taka jaką jest
SPIS TREŚCI I KRÓTKIE STRESZCZENIE ROZDZIAŁÓW
ANEKS
ROZDZIAŁ I
Obserwacja wojsk na Polu Bitewnym Kuruksetra
Obserwując dwie przeciwne armie ustawione w szyku bojowym, Arjuna – potężny wojownik – widzi w nich
swoich bliskich krewnych, nauczycieli i przyjaciół, gotowych walczyć i oddać swoje życie. Owładnięty smutkiem i
żałością, słabnie, doznaje oszołomienia i traci determinację walki.
ROZDZIAŁ II
Treść Gity w skrócie
Arjuna podporządkowuje się Krsnie jako Jego uczeń i Krsna rozpoczyna Swoje nauki, tłumacząc mu podstawową
różnicę pomiędzy tymczasowym, materialnym ciałem a wieczną duszą. Pan tłumaczy proces transmigracji, naturę
bezinteresownej służby dla Najwyższego i cechy osoby samozrealizowanej.
ROZDZIAŁ III
Karma-yoga
Każdy musi podjąć jakiś rodzaj działania w tym materialnym świecie. Ale nasze działanie może nas albo związać z
tym światem, albo wyzwolić z niego. Poprzez bezinteresowne działanie dla przyjemności Najwyższego, można
wyzwolić się z prawa
karmy
(akcji i reakcji) i osiągnąć transcendentalną wiedzę o jaźni i Najwyższym.
ROZDZIAŁ IV
Wiedza Transcendentalna
Wiedza transcendentalna – duchowa wiedza o duszy, Bogu i ich związku – zarówno oczyszcza, jak i wyzwala.
Taka wiedza jest owocem bezinteresownego działania w służbie oddania (
karma-yoga
)
.
Pan tłumaczy odległą
historię
Gity,
cel i znaczenie Swoich okresowych zstąpień do tego świata oraz potrzebę zbliżenia się do
guru,
zrealizowanego nauczyciela.
ROZDZIAŁ V
Karma-yoga – Działanie w Świadomości Krsny
Wykonując wszelkie zewnętrzne czynności, ale wewnętrznie wyrzekając się ich rezultatów, mędrzec –
oczyszczony przez ogień transcendentalnej wiedzy – osiąga spokój, wolność od przywiązań, wyrozumiałość,
duchową wizję i szczęście.
ROZDZIAŁ VI
Dhyana-yoga
Astanga-yoga,
mechaniczna praktyka medytacyjna, polega na kontroli umysłu i zmysłów i skupieniu uwagi na
Paramatmie (Duszy Najwyższej, formie Pana usytuowanej w sercu). Praktyka ta kulminuje w
samadhi,
pełnej
świadomości Najwyższego.
ROZDZIAŁ VII
Wiedza o Absolucie
Pan Krsna jest Najwyższą Prawdą, najwyższą przyczyną i siłą utrzymującą wszystko, zarówno materialne, jak i
duchowe. Zaawansowane dusze podporządkowują Mu się w oddaniu, podczas gdy dusze niepobożne kierują swoje
umysły ku innym przedmiotom kultu.
ROZDZIAŁ VIII
Osiąganie Najwyższego
Poprzez pamiętanie Pana Krsny w oddaniu w ciągu całego swego życia, a szczególnie w czasie śmierci, można
osiągnąć Jego najwyższą siedzibę, będącą poza tym materialnym światem.
ROZDZIAŁ IX
Wiedza Najbardziej Poufna
Pan Krsna jest Najwyższą Osobą Boga i najwyższym przedmiotem kultu. Dusza jest wiecznie związana z Nim
poprzez transcendentalną służbę oddania (
bhakti
)
.
Poprzez rozbudzenie swojego czystego oddania można powrócić
do Krsny w królestwie duchowym.
ROZDZIAŁ X
Bogactwa Absolutu
Wszystkie cudowne zjawiska, będące przejawem siły, piękna, wielkości albo wzniosłości, czy to w świecie
materialnym czy duchowym, są jedynie cząstkowymi manifestacjami boskich energii i bogactwa Krsny. Jako
najwyższa przyczyna wszystkich przyczyn, podłoże i istota wszystkiego, Krsna jest najwyższym przedmiotem czci
dla wszystkich istot
ROZDZIAŁ XI
Forma Kosmiczna
Pan Krsna obdarza Arjunę boskim wzrokiem i objawia Swoją okazałą i nieograniczoną formę jako kosmiczny
wszechświat. W ten sposób ostatecznie dowodzi Swojej boskości. Krsna tłumaczy, że oryginalną formą Boga jest
Jego własna, wszechpiękna, podobna ludzkiej forma. Tę formę można postrzec jedynie dzięki czystej służbie
oddania.
ROZDZIAŁ XII
Służba Oddania
Bhakti-yoga
– czysta służba oddania dla Pana Krsny jest najwyższym i najbardziej odpowiednim środkiem do
osiągnięcia czystej miłości do Krsny, która jest najwyższym celem egzystencji duchowej. Ci, którzy podążają tą
najwyższą ścieżką, rozwijają cechy boskie.
ROZDZIAŁ XIII
Natura, Podmiot Radości i Świadomość
Kto rozumie różnicę pomiędzy ciałem, duszą i Duszą Najwyższą poza nimi obiema, osiąga wyzwolenie z tego
materialnego świata.
'ROZDZIAŁ XIV
Trzy Siły Natury Materialnej
Wcielone dusze znajdują się pod wpływem
trzech sił, czyli cech: dobroci, pasji i ignorancji. Pan Krsna tłumaczy
czym są te siły, w jaki sposób na nas działają, w jaki sposób można je pokonać, i symptomy osoby, która osiągnęła
ten transcendentalny stan.
ROZDZIAŁ XV
Yoga Najwyższej Osoby
Ostatecznym celem wiedzy wedyjskiej jest uwolnienie się od uwikłania w tym materialnym świecie i poznanie
Pana Krsny jako Najwyższej Osoby Boga. Kto rozumie najwyższą tożsamość Krsny, podporządkowuje się Mu i
angażuje się w służbę oddania dla Niego.
ROZDZIAŁ XVI
Natury Boskie i Demoniczne
Osoby, które posiadają cechy demoniczne i żyją w sposób dowolny, nie przestrzegając zaleceń pism świętych,
oczekują niskie narodziny i dalsze uwikłanie w materialną niewolę. Ale ci, którzy posiadają cechy boskie i żyją w
sposób zgodny z zaleceniem autorytetów pism, stopniowo osiągają duchową doskonałość.
ROZDZIAŁ XVII
Rodzaje Wiary
Są trzy typy wiary, odpowiadające trzem siłom materialnej natury i rozwijające się z tych sił. Czyny spełniane
przez osoby, których wiara jest w pasji i ignorancji, przynoszą jedynie nietrwałe, materialne rezultaty, podczas gdy
czyny spełniane w dobroci, zgodnie z zaleceniami pism świętych, oczyszczają serce i prowadzą do czystej wiary w
Pana Krsnę i oddania dla Niego.
ROZDZIAŁ XVIII
Doskonałość Wyrzeczenia
Krsna wyjaśnia znaczenie wyrzeczenia i wpływ sił natury na ludzką świadomość i czynności. Wyjaśnia realizację
Brahmana, mówi na temat chwał
Bhagavad-gity
i ostatecznej konkluzji
Gity:
najwyższą ścieżką religii jest
absolutne, bezwarunkowe, miłosne poddanie się Panu Krsnie, który uwalnia
od wszystkich grzechów, obdarza
całkowitym oświeceniem i umożliwia powrót do wiecznej, duchowej siedziby Krsny.
ANEKS
Autor
Śri Śrimad A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada pojawił się w tym świecie w roku 1896, w Kalkucie, w
Indiach. Po raz pierwszy spotkał swojego mistrza duchowego, Śrila Bhaktisiddhantę Sarasvatiego Gosvamiego,
w 1922 roku w Kalkucie. Bhaktisiddhanta Sarasvati, wybitny uczony religijny i założyciel sześćdziesięciu
czterech Gaudiya-Matha (instytutów wedyjskich), polubił tego wykształconego, młodego człowieka i przekonał
go, aby poświęcił swoje życie nauczaniu wiedzy wedyjskiej. Śrila Prabhupada został jego studentem, a
jedenaście lat później formalnie inicjowanym uczniem.
W czasie ich pierwszego spotkania, Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura poprosił Śrila Prabhupada, aby
szerzył wiedzę wedyjską w języku angielskim. W kilka lat później Śrila Prabhupada napisał komentarz do
Bhagavad-gity,
wspomagał działalność Gaudiya-Matha, a w roku 1944 zaczął wydawać
Back to Godhead
–
dwutygodnik w języku angielskim, który obecnie jego uczniowie wydają na Zachodzie w ponad trzydziestu
językach.
W uznaniu dla uczoności i oddania Śrila Prabhupady, w 1947 roku Gaudiya Vaisnava Society nadało mu tytuł
"Bhaktivedanta". W roku 1950, w wieku lat pięćdziesięciu czterech, Śrila Prabhupada porzucił życie rodzinne,
przyjmując porządek
vanaprastha,
aby bardziej poświęcić się swoim studiom i pisaniu. Śrila Prabhupada
przeniósł się do świętego miasteczka Vrndavana, gdzie w bardzo skromnych warunkach żył w średniowiecznej
świątyni Radha-Damodara. Tam przez kilka lat całkowicie oddawał się głębokim studiom i pisaniu. W roku 1959
przyjął wyrzeczony porządek życia
(sannyasę).
W Radha-Damodara Śrila Prabhupada rozpoczął pracę nad
dziełem swego życia: wielotomowym tłumaczeniem i komentarzami do
Śrimad-Bhagavatam (Bhagavata
Purana)
– zawierającego osiemnaście tysięcy wersetów. Napisał również
Łatwą podróż na inne planety.
Po wydaniu trzech tomów
Bhagavatam,
Śrila Prabhupada opuścił Indie, w 1965 roku, aby wypełnić misję
swojego mistrza duchowego. Następnie napisał ponad sześćdziesiąt tomów autorytatywnych tłumaczeń,
komentarzy i podsumowujących studiów na temat filozoficznych i religijnych klasyków Indii.
Kiedy w roku 1965 Śrila Prabhupada po raz pierwszy przybył drogą wodną do Nowego Yorku, był praktycznie
bez grosza. Po niespełna roku wielkich trudów, w lipcu 1966 roku założył Międzynarodowe Towarzystwo
Świadomości Krsny. Aż do chwili, gdy opuścił ten świat (14 listopada 1977 roku), przewodził temu towarzystwu
i był świadkiem jego rozrostu do przeszło stu
aśramów,
szkół, świątyń, instytutów i społeczności rolniczych.
To właśnie Śrila Prabhupada założył duchową społeczność New Vrndavana w Zachodniej Virginii i
zaprowadził na Zachodzie wedyjski system edukacji,
gurukulę.
Śrila Prabhupada również zainspirował konstrukcję kilku wielkich, międzynarodowych, kulturalnych centrów
w Indiach. Centrum w Śri-dhama Mayapur w Zachodnim Bengalu jest miejscem, gdzie zaplanowano miasto
duchowe. Jest to ambitny projekt, którego wykonanie będzie trwało następne dziesięć lat. We Vrndavanie w
Indiach jest wspaniała świątynia Krsna-Balarama i Międzynarodowy Dom Gościnny. Duże kulturalne i
szkoleniowe centrum jest też w Bombaju. Poza tym w planie jest również budowa innych centrów, w dwunastu
innych ważnych miejscach Półkontynentu Indyjskiego.
Jednakże najbardziej znaczącym darem Śrila Prabhupady są jego książki. Wysoce respektowane przez
społeczeństwo akademickie za ich autorytatywność, głębię i jasność, służą za standardowe podręczniki na
wydziałach wielu uczelni. Jego prace zostały przetłumaczone na przeszło trzydzieści języków. Bhaktivedanta
Book Trust, założone w roku 1972 w celu publikowania jego książek, stało się największym światowym
wydawcą w dziedzinie religii i filozofii Indii.
Pomimo swego zaawansowanego wieku, Śrila Prabhupada – jedynie w przeciągu dwunastu lat – czternaście
razy okrążył kulę ziemską, dając wykłady na sześciu kontynentach. Pomimo takiego ożywionego trybu życia,
Śrila Prabhupada nie przestawał pisać. Jego prace stanowią prawdziwą bibliotekę filozofii, religii, literatury i
kultury wedyjskiej.
Prolog
Chociaż
Bhagavad-gita
była wielokrotnie publikowana i jest powszechnie czytana jako osobne dzieło, oryginalnie
pojawiła się jako epizod
Mahabharaty,
epickiej historii w sanskrycie z czasów starożytnych.
Mahabharata
opowiada o wydarzeniach wiodących do obecnego wieku Kali. To właśnie na początku tego wieku, jakieś pięć
tysięcy lat temu, Pan Krsna przekazał
Bhagavad-gitę
Swemu przyjacielowi i wielbicielowi Arjunie.
Ich rozmowa jeden z największych filozoficznych i religijnych dialogów znanych człowiekowi – miała miejsce
tuż przed rozpoczęciem walki, wielkiego bratobójczego konfliktu pomiędzy setką synów Dhrtarastry po jednej
stronie, a ich kuzynami Pandavami, synami Pandu, po drugiej.
Dhrtarastra i Pandu byli braćmi zrodzonymi w dynastii Kuru, wywodzącej się od króla Bharaty – dawnego
władcy świata – od którego imienia
Mahabharata
przyjęła swą nazwę. Ponieważ Dhrtarastra, starszy brat, był od
urodzenia ślepcem, tron, który w innym wypadku należał się jemu, przekazano jego młodszemu bratu, Pandu.
Pandu zmarł w młodym wieku, a pięciorgiem jego dzieci – Yudhisthirą, Bhimą, Arjuną, Nakulą i Sahadevą –
zaopiekował się Dhrtarastra, który w rezultacie został też – na pewien czas – królem. Tak więc synowie
Dhrtarastry i Pandu wychowywali się w tym samym pałacu. Wszyscy byli szkoleni w sztuce militarnej przez
doświadczonego Dronę, otrzymując też rady czcigodnego "dziadka" rodu – Bhismy.
Jednakże synowie Dhrtarastry – szczególnie najstarszy, Duryodhana – byli pełni nienawiści i zawiści wobec
Pandavów. A ślepy i złośliwy Dhrtarastra pragnął, aby jego synowie, a nie synowie Pandu, odziedziczyli
królestwo.
Tak więc Duryodhana – za przyzwoleniem Dhrtarastry – snuł plany zabicia synów Pandu, którym udało się –
dzięki troskliwej opiece ich wuja Vidury i ich kuzyna Pana Krsny – ujść z życiem.
Pan Krsna nie był zwykłym człowiekiem, ale Samym Najwyższą Osobą Boga, który zstąpił na tę Ziemię i grał
rolę księcia w ówczesnej dynastii. W roli tej był On również bratankiem żony Pandu, Kunti, czyli Prthy, matki
Pandavów. Więc Krsna sprzyjał prawym synom Pandu i chronił ich, zarówno jako ich krewny, jak też jako
wieczny obrońca religii. W końcu jednakże sprytny Duryodhana wyzwał Pandavów do wzięcia udziału w grze
hazardowej. W tym zgubnym turnieju Duryodhana i jego bracia zawładnęli Draupadi, wierną i oddaną żoną
Pandavów, i znieważyli ją poprzez usiłowanie obnażenia jej przed zgromadzeniem książąt i królów. Ocaliła ją
przed tym boska interwencja Krsny, ale w tej oszukańczej grze hazardowej Pandavowie zostali podstępem
pozbawieni królestwa i skazani na trzynastoletnie wygnanie.
Po powrocie z tułaczki Pandavowie poprosili Duryodhanę o zwrot swego prawowitego królestwa, jednakże ten
bezceremonialnie odmówił im. Będąc zobowiązanymi – jako członkowie porządku książęcego – pełnić
administracyjne funkcje społeczne, Pandavowie poprosili, aby oddano im chociaż pięć wiosek. Ale Duryodhana
butnie odpowiedział, że nie odstąpi im nawet takiego kawałka ziemi, w który mogliby wbić szpilkę.
Do tego czasu Pandavowie cierpliwie znosili wszystko, ale w tym momencie wojna zdawała się być
nieuniknioną.
Niemniej jednak, kiedy książęta całego świata podzielili się już – niektórzy stając po stronie synów Dhrtarastry,
a inni biorąc stronę Pandavów – Krsna osobiście przyjął rolę posłańca synów Pandu i udał się do pałacu
Dhrtarastry, aby pertraktować w sprawie pokoju. Jednakie Jego prośba została odrzucona, i teraz wojna była
pewna.
Pandavowie, osoby o najwyższych zasadach moralnych, rozpoznali w Krsnie Najwyższą Osobę Boga, podczas
gdy niepobożni synowie Dhrtarastry – nie. Jednakże Krsna zgodził się wziąć udział w wojnie odpowiednio do
pragnienia przeciwnika. Jako Bóg, nie wziąłby udziału w walce osobiście. Ale ktokolwiek pragnął, mógł
skorzystać z armii Krsny – podczas gdy strona druga mogła mieć Samego Krsnę, który wystąpiłby w roli doradcy i
pomocnika. Duryodhana, geniusz polityczny, złakomił się na siły wojskowe Krsny, podczas gdy Pandavowie
zgodnie pragnęli mieć po swojej stronie samego Krsnę.
Tak więc Krsna został woźnicą Arjuny, zgodziwszy się kierować bajkowym powozem łucznika. To doprowadza
nas do momentu, w którym rozpoczyna się
Bhagavad-gita:
dwie armie ustawione w szyku bojowym, gotowe do
stoczenia walki, a Dhrtarastra niecierpliwie pyta swego sekretarza Sanjayę, "Cóż uczynili oni?"
Zatem czytelnik jest już pokrótce zaznajomiony z wydarzeniami prowadzącymi do bitwy na Polu Kuruksetra,
konieczna jest jedynie krótka uwaga odnośnie do tego tłumaczenia i komentarza.
Ogólnym wzorem, którego przestrzegali dotychczasowi tłumacze prezentujący
Bhagavad-gitę,
było odsuwanie
na bok Osoby Krsny, aby zrobić miejsce na swoje własne koncepcje i filozofie. Historia
Mahabharaty
jest
uważana za malowniczą mitologię, a Krsna staje się poetycznym środkiem wykorzystywanym do przedstawienia
idei jakiegoś bezimiennego geniusza, albo w najlepszym razie jest pomniejszą osobowością historyczną.
Ale osoba Krsna – przynajmniej w opinii Samej Gity – jest zarówno celem, jak i istotą
Bhagavad-gity.
To tłumaczenie jednak, jak i jego komentarz, kieruje czytelnika ku Krsnie, a nie odsuwa go od Niego. Pod tym
względem
Bhagavad-gita Taka Jaką Jest
jest wyjątkowa. Również rzeczą wyjątkową jest to, iż dzięki temu
Bhagavad-gita
staje się całkowicie jednolitą i zrozumiałą. Jako że Krsna jest mówcą
Gity,
jak również jej
ostatecznym celem, jest to niewątpliwie jedyne tłumaczenie, które prezentuje to wielkie pismo święte w jego
prawdziwej wymowie.
Słowo wstępne
Początkowo napisałem
Bhagavad-gitę Taka Jaką Jest
w postaci, w jakiej prezentowana jest obecnie. Kiedy po
raz pierwszy opublikowano tę książkę, oryginalny rękopis skrócono na nieszczęście do około 400 stron,
pozbawiono go i ilustracji tłumaczenia większości oryginalnych wersetów
Śrimad Bhagavad-gity.
We wszystkich
moich pozostałych książkach –
Śrimad-Bhagavatam, Śri Iśopanisad
itd. – stosuję następujący system:
przedstawiam oryginalny tekst, daję jego łacińską transliterację i ekwiwalenty angielskie dla każdego słowa w
sanskrycie, tłumaczenie i następnie wyjaśnienie tekstu. To czyni książkę bardzo
autentyczną, naukową i
przejrzystą. Toteż nie byłem bardzo szczęśliwy, kiedy musiałem pomniejszyć oryginał. Jednak później, kiedy
znacznie wzrósł popyt na
Bhagavad-gitę Taka Jaką Jest,
wielu naukowców i wielbicieli prosiło mnie o
przedstawienie tej książki w jej pierwotnej postaci. Tak więc obecnie próbujemy zaprezentować tę wielką księgę
wiedzy w niezmienionej postaci, z pełnym tłumaczeniem
parampara,
w celu głębszego i progresywniejszego
rozpowszechnienia ruchu świadomości Krsny.
Nasz ruch świadomości Krsny jest prawdziwy, historycznie autoryzowany, naturalny i transcendentalny, dzięki
temu, że oparty jest na
Bhagavad-gicie Taka Jaką Jest.
Stopniowo staje się on najbardziej popularnym ruchem.
szczególnie wśród młodszego pokolenia. Staje się on również coraz bardziej interesującym dla pokolenia
starszego. Ludzie starsi wiekiem zaczynają interesować się nim tak bardzo, że ojcowie i dziadkowie moich
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki

Search